Tímarit Máls og menningar - 01.09.1978, Blaðsíða 61

Konan sem fterði okkur skáldið
Það tók hana ótrúlega mikinn tíma að æfa sig fyrir þessa upplestra.
Raunar grunar mig að hún hafi æft fleiri Ijóð en hún flutti bara til að
lesa fyrir sjálfa sig í einrúmi.
Til að njóta einhvers af hæfileikum sínum.
Helgi hafði gefið mér blátt kjólefni sem mér fannst mig ekki beinlínis
neitt vanta. Eg gaf Elísabetu þetta efni. Þá ætlaði hún að fara að lesa upp
og átti ekkert að vera í nema einhverjar druslur. Fyrst var hún treg að
taka við þessu en sagði svo:
— Það er einhvern veginn þannig að mér finnst þú ekki vera að gefa
mér þetta eins og þurfalingi.
Og ég bað hana að taka það ekki þannig. Hún var afar stolt.
Rakel í Blátúni hjálpaði henni, held ég, að sauma kjólinn. Elísabet var
alltaf glöð þegar hún kom úr Blátúni með fullt fang af grænmeti og
blómum frá þessari dökkeygðu vinkonu sinni ■— konu málarans.
Aldrei gieymi ég hvað hún var glæsileg í bláa kjólnum með smaragðs-
hringinn — svo ekki sé minnst á upplesturinn. Þá hefði engan ókunnugan
grunað að þetta væri kona sem lifði á kjötbeinum frá Klein og ætti eftir
að rukka fyrir Vísi. Hún var frekar hálsstutt með mikinn hnakka, andlitið
glæsilegt með þessum djúpu, fallegu augum. Þau skiptu litum og urðu
eiginlega dökk þegar hún varð áköf, sem oft kom fyrir.
Aldrei vildi hún kannast við að vera Gyðingur. Máski varfærnin hafi
bara fylgt henni hingað.
Eftir að við fluttum heimsótti hún mig stundum. Þegar við bjuggum
út á Nesi kom hún einu sinni. Eg átti þá kisu sem var nýbúin að eiga
kettlinga. Elísabet lá lengi á gólfinu og lék við kettlingana næstum eins og
barn. Svo fór hún að segja mér frá ketti sem hún hafði átt útí Þýskalandi
og haft með sér í búðir í körfu. Það var gat á körfulokinu þar sem kattar-
hausinn gægðist upp um. Hún hafði dálæti á köttum og einstaka börnum.
Sonur minn, tveggja ára, elti hana — og hún hann — í leik margan morg-
uninn.
Hún var einmitt að kveðja mig því hún var á förum til Þýskalands.
Þar átti hún dóttur. Þessi dóttir hennar hafði starfað í neðanjarðarhreyf-
ingunni á stríðsárunum og var gift manni sem hún hafði kynnst þá. Hann
var áður munkur en gekk úr reglunni til að eiga þessa konu.
Ég man að Elísabet sagðist ekki vera meir en svo viss með að þær
þekktust mæðgurnar, þegar þær sæjust aftur.
— Hvernig fariði að því? spurði ég.
279