Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Side 66

Úr bréíi frá séra Ólafi Indriðasyni
til Páls Melsteðs 8. apríl 1843
Ecki fór skaplegar um Brefið sem eg var búinn að lofa Þér í Haust. Þeir
fóru svo Strákur úr Heraðinu að eg vissi eckert af — og Jónas fór hvörke
til Reykjavíkur né Himnaríkis heldur til Kaupmannahafnar. — Ieg var
leingi að átta mig í hvörninn á því mundi standa er Þú taldir hann dauð-
ann, og þykist vita það muni sprottið af því að Fylgiarar hans muni hafa
ýkt nockuð Kránkleika þann er Jónas lá veikur af fáa Daga í Héraðinu
áðr þeir skildu við hann, enn Hamíngjan gaf að það var ecki Sótt til
Dauða — að minsta Kosti ecki þá, og Beldring áleit Sár hans hvörke
fárlegt — ef hann lifðe reglulega — og enn síður af þeirri Tegund sem
Fylgjarar Jonasar vildu géfa Mönnum í Skyn. Það var Blettur á Þorvaldi
— sem mér annars vyrdtist efnilegur Piltur — hvað hann var íll-kaldur
til Jónasar, því þó hann hafi máske haft Sakir við hann, þá var það
ódreingilegt að vilja ófrægja hann svo herfilega.
Víst væri mikill Mannskaðe að Jónasi því vafalaust er hann liprasti
gáfumaður og — það mun óhætt að segia — mesta Skáld nú af Islend-
ingum þegar alt er til samans tekið. Enn hitt er og svo hörmulegr Skaði
ef hann skylde ecke siálfr nióta sín, og máske fá Evalds fata. — Ieg hitti
hann fyrst í Sumar á Berufyrði og aptur í Breiðdalnum hvaðann hann
varð ockur Siggeiri samferða híngað á Innsveitina og ætlaðe svo að fylgi-
ast heim með ockur enn þá hann sá hvað lángt var út Sveitina nennte
hann ecki að fara leingra og sneri á leið til Reyðarfjarðar. Ieg feck því
hvörgi nærri svo mikla kynníngu af hönum sem mig lángaði til, enn af
því fannst mér jeg komast að hann er í Verunni góð Sál og blíð, þó
sumum þyki smndum bágt að fella sig við hann. Ecki verður og annað
dæmt af þeim Qvæðum hans sem eg hefi séð enn að hann se religiös,
já hafi diúpar og hreinar guðræknistilfinníngar, og — af Qvœðunum skal
ecki liéttilega verða ráðið að þessar Tilfinníngar séu Uppgierð. — Víst
vilde jeg hafa orðið við Tilmælum þínum að gjöra Vísu eptir Jónas ef
hann hefðe dáið enn þó var jeg lángt frá að vera fær til að gjöra það eins
og hönum sæmdi.
396