Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Qupperneq 72

Tímarit Máls og menningar
inn, segist hafa fengið meira en nóg af sæmundi á togurunum, íslendingar
kunni ekki að búa til kex og hvurn djöfulinn ert þú að tala um lorda,
Tóti? Talaðu við kellinguna hans Axels. Hún vann nú í kexfabrikku þarna
úti og ekki er hún neinn lord. Þar er sko líka fólk sem þarf að lifa rétt
eins og við. Munurinn er bara sá að það býr til kex, við verkum fisk. Ég
er þó ekkert að verja tjallann. Ég hef nú séð til hans og þetta er upp til
hópa helvítis pakk. Nei, það sem við þurfum að gera núna er að taka tog-
ara. Blákaldir. Taka togara, það vil ég.
Fljótt á litið virðist aðeins ein manneskja í öllu þorpinu ekki hafa neitt
út á bretann að setja. Rósin af Wales. Það er hún Sigurrós auminginn sem
í fjölda ára hefur tölt fram og afmr um göturnar með tvær brúnar ferða-
töskur. Hún er að bíða eftir Játvarði, prinsinum af Wales. Þau eru trú-
lofuð, segir hún, og strax eftir að hann verður krýndur til konungs kemur
hann og sækir hana. En það stendur eitthvað á krýningunni. Afbrýðisöm
aðalsmær lét það berast út að prinsinn vantaði tvo sentimetra upp á kon-
ungamál, þá stærð sem konungar verða að ná. Meðan hann er að kveða
niður þann orðróm og láta mæla sig bíður ástmær hans á Islandi með
tvær brúnar ferðatöskur. Þær eru orðnar slitnar og Ijótar, hún sjálf gömul
og bogin, en hún töltir þó áfram um þorpið, amast ekki við neinum og
enginn við henni.
Krakkarnir fylgjast líka með átökum þorskastríðsins. Strákarnir, sjó-
mannsefnin, synir Nonna á Voninni og Jónu í íshúsinu, allir ætla þeir í
Stýrimannaskólann þegar þeir verða stórir. En nú ætla þeir ekki að verða
skipstjórar og aflakóngar, heldur yfirmenn á varðskipum. Nú er það ekki
Eggert á Eldborginni sem gildir, heldur Guðmundur Kærnested.
Og strákarnir hérna eru heppnari en jafnaldrarnir í öðrum plássum.
Þeir hafa eintak af óvininum til að kljást við, svona rétt á meðan þeir
bíða eftir því að verða stórir. Þó hann sé bara tíu ára er hann þó svart-
hærður breti. Og það er svo miklu auðveldara að heyja orusm þegar and-
stæðingurinn er á hreinu og fyrir augunum á manni daglega. Maður gemr
skemmt sér yfir honum í skólanum því hann talar svo bjagaða íslensku,
eða spottað hann eftir skóla ef kennarinn tekur upp á því að hrósa hon-
um. En það sem gerir strákana hérna merkilegri en aðra er að þeir geta
orðið beinir þátttakendur í stríðinu. Þeir geta hefnt fyrir ásiglingar á varð-
skip, með því að lemja rækilega þennan svarthærða dreng. Eins geta þeir
látið kné fylgja kviði eftir velheppnaða togvíraklippingu og minnt hann
á hvers konar ræflar tjalladjöflarnir em.
402