Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Side 75

Saga úr þorskastríði
í þorpinu. Hann hrökk við er hún snerti hann, rauk upp og hrinti henni
frá sér svo hún datt. I sama bili og ástmær prinsins af Wales hafnaði í
drullupolli komu að þrír unglingspiltar, og þeim blöskraði að sjá þessa
meðferð á svo ágætri konu. Þegar drengurinn tók á rás eltu þeir og kölluðu
á eftir honum: Af hverju þurftirðu að hrinda henni? Þeir voru þó ekkert
að hjálpa gömlu konunni, hún staulaðist sjálf á fætur, var hissa og blaut
en hvergi brotin, tók töskurnar sínar og hélt af stað.
Hann átti smtt heim þegar þeir náðu honum og héldu föstum. Einn
greip í vinstra eyrað á honum og spurði hvort hann vildi sjálfur láta hrinda
sér svona. Sagði að þarna væri tjallanum rétt lýst, réðist alltaf á þá sem
hann héldi að gætu ekki varið sig. Þetta voru tápmiklir strákar, kláruðu
skylduna í fyrra, unnu núna í saltfiski og þeir skeytrn ekkert um öskrin
í honum. Þegar krakkar eldast hætta þeir að öskra og það er merki um að
vera fullorðinn ef maður skilur ekki öskur og æsir sig út af þeim.
En umvandanir þeirra hrinu ekki á honum. Hann hugsaði um það eitt
að sleppa og þegar hann náði góðu taki á hendi, beit hann af öllu afli.
Þar með var hann laus og gat skotist inn til sín. Hann var þó ekki alveg
óhultur því mamma hans bað hann vera stilltan, strákurinn væri veikur
og hvar er mjólkin? En þegar hún sá tár í augum hans vildi hún ekki
skamma hann of mikið og talaði um að fá lánaða mjólk uppi.
Hann heyrði í strákunum úti fyrir og bjóst eins við að þeir bönkuðu
uppá eða bryru rúðu, og hann var eirðarlaus og spenntur. Þegar leið á
kvöldið vogaði hann sér út á tröppur og kallaði: Púss púss, púss púss. En
kisi lét hvergi sjá sig svo hann lokaði dyrunum og læsti.
Hann var sendur út með ruslið í morgun, en á miðjum blettinum sleppti
hann pokanum og starði. Og þarna stóð hann hljóðlaus og hlutlaus en
ósjálfrátt kreppti hann hnefana svo hnúarnir hvítnuðu. Það var búið að
hengja köttinn í snúrustaurnum.
Drengurinn var úlpulaus í blárri peysu, andaði ótt og títt og vissi ekki
fyrr til, en hann var farinn að smíða sér boga. Oðru hverju kreisti hann
aftur augun og stundi.
En þegar mamma hans kom á lögreglustöðina í kvöld var henni sagt
að seinnipartinn í dag hefði hann á einhvern óskiljanlegan hátt murkað
lífið úr tveim köttum. Lögreglunni var gert viðvart þegar hann eltist við
þann þriðja. Lögregluþjónunum svaraði hann með skætingi, sagði afa sinn
vera í breska flotanum, og sá skyldi nú drepa þá. Allir virtust slegnir yfir
framferði barnsins, ræðst á gamla konu í gær, mildi að hún slasaðist ekki,
405