Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Qupperneq 107

Guðlaugur Arason
Ræða við afhendingu verðlauna
í skáldsagnasamkeppni
Máls og menningar
í tilefni þessarar samkomu þá lángar mig til að nefna nafn þess manns
sem flestir Islendíngar eiga mest að þakka, þótt kannski fæstir geri sér
grein fyrir því.
Það var veturinn 1973 að ég gekk hér eins og grár köttur um höfuð-
borgina og var að leita mér að bók eftir Martin Andersen Nex0 sem heitir
Ditta Menneskebarn. Eg hafði einhverja rómantíska laungun til að eignast
þessa bók á íslensku, en hún var ófáanleg. Þennan vetur vann sambýlis-
kona mín á sjúkrahúsinu í Fossvogi og einn daginn kom hún heim og sagði
mér að maður nokkur væri lagstur inn og sæti hann allar stundir uppi við
skriftir. Þegar ég frétti þetta skrifaði ég þessum manni bréf, þótt ég þekkti
hann ekki neitt, og sagði honum frá vandræðum mínum í sambandi við
Dittu.
Það liðu tveir dagar og kom þá vinkona mín með pakka til mín þegar
hún kom heim úr vinnunni. Inni í þessum pakka var Ditta mannsbarn á
íslensku og í verkalýðsrauðu bandi.
Eg man ekki til þess að ég hafi verið feignari nokkurri bók. Síðan hef
ég alltaf staðið í mikilli þakkarskuld við þennan mann, þótt mér auðnaðist
aldrei að kynnast honum frekar.
Frá því að þetta gerðist er nú liðinn lángur tími og margt hefur breyst.
En þótt við séum ekki komin hér saman til þess að minnast Dittu heldur
til að vera vitni að útkomu bókar, og þrátt fyrir það að ég hafi aldrei borið
gæfu til að hitta þennan velgerðarmann minn, finnst mér að ég eigi hon-
um ekki síður að þakka þessa bók sem ég hef nú skrifað heldur en þá bók
sem hann útvegaði mér fyrir tæpum sex árum.
Þessi maður hét Kristinn Andrésson.
Og þótt hann sé ekki hér hjá okkur í dag eigum við honum að þakka,
437