Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Blaðsíða 38

Tímarit Máls og menningar
anna. Ég taldi ráðlegt að biðja til þessa guðs, þótt ég hefði aldrei heyrt hans
getið.
Hversu má ég lýsa því sem fyrir augun bar? Hvergi fannst mannaþefur
af steini eða málmi. Eigi var heldur mörg tré að sjá í þessari grjótauðn.
Um turnana flögrar mergð dúfna og á þar hreiður sín - guðirnir hafa ef-
laust haft á þeim miklar mætur eða að öðrum kosti alið þær til fórna. A
guðavegunum ráfa flækingskettir, græneygðir og spakir. Um nætur væla
þeir sem utburðir en eru samt eigi andar framliðinna. Villihundarnir eru
háskalegri, því að þeir fara um í flokkum og leita sér ætis, en á þá rakst
ég eigi fyrr en síðar. Hvarvetna eru áletranir á steinum, töfraorð og tölu-
stafir.
Ég hélt í norður — ég reyndi á engan veg að dyljast. Ef einhver guð
eða ill vættur kæmi auga á mig biði ég bana, en nú bar ég engan kvíðboga
lengur. Mig hungraði og þyrsti eftir þekkingu — það var svo margt sem mér
var hulin ráðgáta. Innan skamms varð mér ljóst að ég var soltinn. Mér
hefði verið í lófa lagið að veiða mér til matar, en ég brá aldrei á það ráð.
Það er alkunna að guðirnir lögðu eigi stund á veiðar svo sem vér gerum
— þeir sóttu fæðu sína í töfraker og krukkur. Við ber að þess konar ílát
finnast í dauðareitum — eitt sinn meðan ég var ungur og fávís opnaði ég
eina af þessum krukkum, bragðaði á innihaldinu og fann að það var sætt.
En faðir minn komst að því og refsaði mér harðlega, því að slíkur matur
ber einatt í sér dauðann sjálfan. Nú hafði ég hvort eð var virt öll bönn
að vettugi og gekk því inn í þá turnana sem mér þóttu líklegastir til þess
að svipast þar um eftir guðafæðu.
Ég fann hana loks í rústum mikils hofs í miðborginni. Þetta hlýtur að
hafa verið voldugt hof, því að loftið var málað eins og alstirndur nætur-
himinn - það mátti greina þótt litirnir væru orðnir daufir. Undir því voru
göng mikil og hellar - ef til vill voru það þrælageymslur. En á leiðinni
niður heyrði ég tíst í rottum og sneri þá við - rottur eru óhreinar skepnur,
og af tístinu mátti ráða að margar ættkvíslir væru þarna saman komnar.
En skammt þaðan fann ég mat í hrundu húsi bak við hurð sem enn var
hægt að opna. Ég neytti aðeins ávaxtanna úr krukkunum — þeir voru harla
gómsætir. Sömuleiðis var þarna drykkur á glerflöskum — drykkur guðanna
var síerkur og steig mér til höfuðs. Er ég hafði neytt matar og drykkjar,
lagðist ég til hvíldar á stórum steini og sofnaði með bogann við hlið mér.
Þegar ég vaknaði var sól lágt á lofti. Ég leit niður af steininum, þar
sem ég lá, og kom þá auga á sitjandi hund. Hann var á stærð við úlf, ljós-
284