Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Blaðsíða 32

Stephen Vincent Benét
í Babýlon við vötnin ströng
í suðri og vestri og norðri eru veiðilönd góð, en í austur er bannað að
fara. Dauðareitirnir eru bannsvæði nema þegar leitað er að málmi, og þá
verður sá sem tekur á málminum að vera prestur eða sonur prests. Þegar
heim er komið skulu bæði maður og málmur hljóta hreinsun. Svo mæla
reglurnar fyrir og lögin; þau eru vel og viturlega samin. Bannað er að
fara yfir fljótið mikla og líta augum þann reit sem var bústaður guðanna
— það er harðbannað. Vér nefnum eigi nafn þess staðar hvað þá meir, þótt
vér vitum nafn hans. Þar hafast andar við, og djöflar eiga þar samastað -
það er þar sem bruninn mikli skildi eftir auðn og ösku. Þetta er bannað
- og hefur verið bannað frá alda öðli.
Faðir minn er prestur; ég er sonur prests. Eg hef komið með föður
mínum í dauðareiti nálægt vorum slóðum —í fyrstu var ég sleginn ótta.
Meðan faðir minn fór inn í húsið og leitaði að málmi beið ég við dyrnar
og hjarta mitt skelfdist. Það var dauðs manns hús og heimkynni anda.
I því var enginn mannaþefur, þótt gömul bein lægju þar í dimmu skoti.
En eigi samir að sonur prests láti á ótta bera. Eg horfði á beinin og hafði
taum á tungu minni.
Svo kom faðir minn út með málminn — vænan og sterklegan bút.
Hann horfði fast á mig. Eg hafði eigi flúið af hólmi. Hann
rétti mér bútinn - ég tók við honum og beið eigi bana. Nú vissi hann að
ég var réttborinn sonur hans og yrði prestur síðar meir. Þá var ég ungur
að árum — samt hefðu bræður mínir eigi leikið það eftir, þótt þeir séu
góðir veiðimenn. Upp frá því létu þeir mér ætíð eftir besta bitann af kjöt-
inu og hlýja krókinn við eldinn. Faðir minn gætti mín - honum var fagn-
aðarefni að ég yrði presmr. En þegar ég gortaði eða grét að óþörfu hlaut
ég þyngri refsingu en bræður mínir. Það var rétt og skylt.
Þar kom einnig að mér leyfðist að fara inn í dauðu húsin og leita að
málmi. Eg varð þessum húsum kunnugur - og þótt ég sæi bein, skelfdist
ég eigi framar. Beinin eru gömul og létt - smndum molna þau sundur
þegar við þau er komið. En það er synd að brjóta bein.
278