Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Side 6

Tímarit Máls og menningar
þriggja dætra. I heimi þess fólks er veit að „lífið bæði og lánið er valt“ er
fæðing barns jafnt kvíðaefni sem gleðifrétt og því tóku foreldrar þóru því
með tregablandinni þökk er þeim bauðst fóstur fyrir hana hjá sæmdar-
hjónum hér í bæ, Jóni Guðmundssyni og Sigríði Þórðardóttur á Bakka-
stíg 8, sem þá hét í Hausthúsum. Þar naut hún ástríkis sem í foreldra-
húsum væri. Að skyldunámi loknu gekk hún í Verslunarskólann og lauk
þaðan prófi vorið 1912, 17 ára gömul. Hún dvaldist í Vestmannaeyjum
um skeið eftir að verslunarnámi lauk en hélt síðan til Kaupmannahafnar
þar sem hún bjó í 2 ár hjá fósturbróður sínum Þórði Jónssyni síðar
yfirtollverði í Kaupmannahöfn. Eftir heimkomuna flyst hún til Akur-
eyrar þar sem hún giftist árið 1917 Jóhanni Hafstein, en þau skildu árið
1927. Þeim varð ekki barna auðið en tóku í fóstúr Höllu Hallgrímsdóttur
árið 1925.
Eftir að þau Þóra og Jóhann slitu samvistum lá leið hennar á ný til
Kaupmannahafnar. Þegar hún kemur heim alkomin hingað til Reykja-
víkur um 1930 kynnist hún þeim manni sem varð örlagavaldur í lifi
hennar, Kristni Andréssyni magister. Þau voru um margt ólík, hann
dulur og hlédrægur, hún glaðvær, hispurslaus, djörf og gædd óbifanlegri
trú á lífið og mennina. Hann nálgaðist menn og málefni af yfirvegun og
varfærni, ígrundaði hlutina og dró af þeim rökréttar ályktanir, en fyrir
sjónum Þóru var, að því er virtist, allt ljóst við fyrstu sýn — af intuition
eða innsæisgáfu einni saman. Eg veit að ráðvilltir menn leituðu oft álits
hjá henni og úrskurður hennar brást þeim sjaldnast. Ást Þóru á fögrum
listum, ljóðum, bókmenntum og myndlist, að ógleymdri tónlistinni, var
djúpstæð og inngróin — hefði mátt ætla að hún væri uppvaxin í því
evrópsku umhverfi suðrænu sem aldrei þekkti mjöll á skjá.
Þeim Kristni varð ekki barna auðið, en hinn dýri draumur um fegurri
og mennskari heim var þeim eitt og allt — hann var þeim í senn trú og
lífshugsjón —þeirra barn er þau gáfu allt. Finnist einhverjum sem hér sé
oftar vikið að Kristni en við hæfi þykir þá er það sakir þess að þau standa
mér og eflaust flestum er þeim kynntust fyrir sjónum sem einn maður —
Þóra og Kristinn —svo náin voru þau hvort öðru.
En nú eru allar götur fram gengnar, kveldskuggarnir hafa lengst fyrir
sjónum samferðamannanna. Sumar hugsjónir eiga sér afmarkað skeið eins
132