Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Síða 13

Ádrepur
atvinnuöryggi þeirra sé lagt á vogarskálar útgerðarauÖvaldsins gegn ríkis-
stjórnum til að kalla á gengisfellingar eða aðrar ráðstafanir sem því koma vel. í
framtíðinni hlýtur þetta að kalla á uppgjör við þá sem hafa umráð yfir þessum
aðalatvinnutækjum þjóðarinnar í krafti svokallaðrar eignar á þeim. Hvort
verkalýðshreyfingin hefur vilja og þrek til þess skal ósagt látið, en þegar nógu
margir eru farnir að skilja stöðu sína í samfélaginu hlýtur eitthvað að gerast.
Óvíst er enn hvort verkalýðshreyfingunni tekst að ná landi í þessari
samningalotu með alla innanborðs og án þess að hvika frá samþykktum sínum
um jafnlaunastefnu. Um hana er ekki einhugur frekar en áður og Vinnuveit-
endasambandið hefur alltaf snúist gegn launahækkunum sem framleiðslustétt-
irnar njóta góðs af. Þar má ekki hækka launin!
Alþýðusambandið skiptist eftir pólitískum leiðum, þeim sömu og ríkis-
stjórnin hefur lagt. Kratarnir eru greinilega að skipa sér með Geirsarmi Sjálf-
stæðisflokksins, og eins og fram hefur komið í leiðara Alþýðublaðsins höfðu
verið deilur uppi á síðasta Alþýðusambandsþingi innan Alþýðuflokksins, hvort
fara ætti í samstarf með Alþýðubandalaginu eða ekki. Hvað ofan á verður á
naesta Alþýðusambandsþingi er enn of fljótt að spá.
Með þessum hugleiðingum mínum hef ég verið að reyna að sýna fram á það
hvernig verkalýðshreyfingin er áhrifamikið afl og þátttakandi á sviði stjórn-
málanna, engu síður en í faglegri baráttu sinni. Hvort það er styrkur hennar eða
veikleiki vil ég ekkert fullyrða um, en að halda því fram að verkalýðshreyfingin
eigi að vera ópólitísk, eins og svo margir gera, tel ég fjarstæðu. Hún getur beitt
afli sínu í faglegri baráttu, fellt sér óvinveittar ríkisstjórnir, sigrað, en til þess að
fylgja sigrinum eftir verður hún að hafa pólitískt vald, á Alþingi og í ríkis-
stjórnum, bæði með beinni þingsetu og einnig með því að beita afli hreyfing-
arinnar í þann farveg að stjórnvöld geti ekki undan vikist.
Þessi baráttuaðferð hefur verið augljós einmitt nú á kjörtímabili núverandi
miðstjórnar. Þau eru nokkuð mörg málin sem náðst hafa fram á síðustu fjórum
arum með lagasetningum sem munu í framtíðinni marka þó nokkuð djúp spor
í átt til meira réttlætis. Þó þarf að skerpa linurnar enn betur og gera markmiðin
skýrari. Það þarf að afmá þann blett af verkalýðshreyfmgunni að innan hennar
vébanda skuli vera fólk sem er með laun undir nauðþurftamarkinu. Launajafn-
rétti og styttri vinnutími, ásamt félagslegum umbótum á að vera kjörorð næsta
Alþýðusambandsþings, til þess að við getum lifað mannsæmandi lífi í þessu landi.
En til þess verðum við að vera búin undir harða baráttu.
Akranesi 1. ágúst 1980.
139