Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Qupperneq 113

Mjög gamall maður
Hann var hrakinn burt úr svefnherbergjunum með kústum og andartaki
síðar fannst hann í eldhúsinu. Hann virdst vera á svo mörgum stöðum
samtímis að menn fóru að halda að hann skipti sér og endurtæki sig út
um allt hús, og full örvændngar hrópaði Elísenda að það væri meiri
ólukkan að lifa í þessu víti, fullu af englum. Hann gat varla borðað,
fornleg augu hans voru orðin svo skýjuð að hann gekk hrasandi um allt
og eftir voru örfáir berir stubbar. Pelayo breiddi yfir hann teppi og leyfði
honum náðarsamlegast að sofa á veröndinni, og þá fyrst uppgötvaðist að
hann hafði hita og óráð um nætur og þvældi þá eitthvað á sinni gömlu
norsku. Aldrei þessu vant höfðu hjónin áhyggjur vegna þess að þau héldu
að hann færi að deyja, og enginn, ekki einusinni nágrannakonan vitra,
hafði getað sagt þeim hvað ætti að gera við dauða engla.
En það var ekki nóg með að engillinn lifði af sinn versta vetur, heldur
virtist hann færast í aukana fyrstu sólskinsdagana. Dögum saman kúrði
hann hreyfingarlaus úti í fjærsta garðshorninu þar sem enginn gat séð
hann, og í byrjun desember fóru að vaxa á vængjum hans stórar og
stinnar fjaðrir einsog á öldruðu stórfygli, og minntu helst á enn eitt
hrörnunarslysið. Sjálfúr hlýtur hann að hafa vitað ástæðuna, því að hann
gætti þess vandlega að enginn tæki eftir þessu og að enginn heyrði
sjómannasöngvana sem hann raulaði stundum undir stjörnubjörtum
himni. Einn morguninn var Elísenda að skera niður lauk fyrir hádegis-
verðinn, þegar vindsveipur þaut inn í eldhúsið og virtist koma utan af
hafi. Þá leit hún út um gluggann og varð vitni að fyrstu flugtilraunum
engilsins. Þessar dlraunir voru svo klaufalegar að hann opnaði plógfar
með nöglunum í grasið og var nærri búinn að brjóta niður veröndina
með óglæsilegum vængjatökum sem runnu til í birtunni og fundu enga
handfestu í loftinu. Samt tókst honum að komast á loft. Elísenda varp
öndinni léttar, bæði sín vegna og hans, þegar hún sá hann fljúga yfir ystu
húsin og halda sér á lofti með glannalegu vængjablaki og minnti helst á
aldraðan hrægamm. Hún fýlgdi honum eftir með augunum meðan hún
skar laukinn og hélt áfram að horfa á hann allt þar til ekki var lengur
hugsanlegt að hún sæi hann, vegna þess að þá var hann hættur að vera
truflun í lifi hennar og orðinn að ímynduðum punkti á sjóndeildar-
hringnum. Ingibjörg Haraldsdóttirpýddi.
235