Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Blaðsíða 129

dagsmannsins sem einkennir svo mörg
ljóðanna. „Látum endinn vera óbreyttu
fólki í vil“, segir á öðrum stað. Maður
hefur á tilfinningunni að Stína, kærastinn,
mamman og bílstjórinn séu næstum því
goðverur sem skáldið færi ljóðfórnir.
„Hennar bíður að draga orm úr þorski"
hljómar eins og fagnaðarerindi um sálu-
hjálp, skáldið hamingjusamt ef hann fengi
sömu aðild að lífinu og þetta fólk.
Er lausnin þá að fara i fisk? Valla fyrr en
krumla arðránsins hefur verið hoggin burt
úr samfélaginu. Út í þá sálma fer skáldið í
Heimslystarsálmum og Mánudögum, en
hættir til að verða eilítið prinslegur, jafn-
vel prestlegur, næstum masgefinn eins og
Vopnfirðingurinn sem er laminn í
„Hádegi á Þórshöfn“. Ljóðin í þessum
köflum finnast mér ómarkvissari og
stundum opnar skáldið fyrir flatneskju á
borð við „ég villtist síðar í tískuhríðum/ í
manndrápstískuhríðum/þeirra sem auð-
inn elska“ (Heimslystarsálmar, ljóð I).
„Seinni fjallræða spámannsins: Um kaffi“,
bls. 39, mætti alveg falla burt úr jafngóðri
bók.
I síðasta hlutanum: Þjóðvísum, byrjar
bókin aftur að risa. Fyrsta ljóðið i þessum
flokki minnir á stefnuskrárljóðið fremst,
nema nú er kisa komin i stað Huppu frá
Kluftum. Aftur skýtur upp stefi um upp-
runaleika sem skáldið hefur verið hluti af
en siðan firrst, — kýr, læður og óbrotið
fólk afturámóti varðveitt (Nýstefnuskáld-
ið og kisa). í Jafet í föðurleit segir skáldið
æfisögu sína á látlausan en magnaðan
máta og ríkuleg innistæða fyrir öllu sem
honum er niðrifyrir. I lokaljóðinu, Þrí-
tugasta maí, rúmast svo allir kostir
hans:
Umsagnir um bœkur
Nú er sumarið komið á vakt;
og ljósastaurarnir hanga aðgerðalausir.
Skemmtiferðaskip
flatmagar á ytri höfninni
en farfuglar tjalda í Laugardal.
Inn eftir Hverfisgötunni
kjagar malbikunarvél með ungahóp
og stoppar umferð bifreiðanna.
Sjálfur ek ég mína leið i þýðum draumi.
Skipti um alla hjólbarða í vor
vil síður fara á grófa munstrið aftur.
Engan veginn reynist mögulegt að vita
hvers konar gata tekur við.
I staðinn þrái ég trygga birtu.
Sumarnóttin hefur takmarkað dvalarleyfi
fer utan í ágúst
og þá kvikna augu ljósastauranna.
Með öðrum hætti lifa augu þín.
Þau ljóma í kapp við árstíðina
og ekki trúi ég
að birta þeirra minnki í haust.
Að sjálfsögðu
veltur það nokkuð á mér.
Dropi úr síðustu skúr eftir Anton
Helga og Næstsíðasti dagur ársins eftir
Normu Samúelsdóttur fundust mér
meðal nýstárlegustu bóka síðastliðins árs
og ánægjulegt að forlag sem setur sér
framsækin markmið skuli standa að út-
gáfu þeirra. Afturámóti er spurning hvort
dreifing þeirra hafi ekki misfarist: í báðum
tilfellum er um nýja höfunda að ræða og
þá dugir náttúrlega ekki að stinga þeim
251