Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Síða 132

Tímarit Máls og mennitigar
þrjátíu góð ár með sjálfri sér í viðbót við
hin fimmtán.
Þrátt fyrir allt eru leiðir ekki endanlega
lokaðar fyrir Guðnýju og í því liggur
styrkur bókarinnar. Þrátt fyrir vanmeta-
kennd og dagdrykkju er Guðný ekki búin
að vera, stofninn er seigur. Treg í taumi er
betra framlag til málefna kvennahreyfing-
arinnar en Einkamál Stefaníu að mínu
mati, vegna þessarar vonar í lokin um að
Guðný sigrist á óvinum sínum — og ekki
síður vegna þess að hún tekur svo ein-
dregið afstöðu með hugsjónum framtíðar-
innar. Guðný sér að hver einstaklingur
verður að vera frjáls, sníkjudýr á öðrum
verður aldrei nema hálf manneskja. Það
eru henni mikil vonbrigði að þessi boð-
skapur skuli ekki hafa skotið rótum hjá
eldri börnunum hennar tveim, stráknum
sem gengst upp í karlrembu og Disu sem
hættir námi þegar hún giftir sig og fær
lífsfyllingu við að leggja borðtuskur í klór.
Æ, löng er þessi barátta. Erla verður henni
hins vegar dæmi samstöðu og skilnings
sem veitir þrek til áframhaldandi baráttu.
Stíll Ásu Sólveigar er lipur og
skemmtilegur og oftast nær rennur frá-
sögnin áfram áreynslulaust. Það bregst
helst i samtali Guðnýjar og Disu á dans-
leiknum (66—7) og í partíinu úti á Nesi
(73—9). Orðheppni höfundar nýtur sin
vel i munni Guðnýjar, frásögn hennar af
hestamennskunni er meinlega fyndin
(48—61) og stundum segja fá orð sögu
sem margir þekkja:
Aukakilóin segja til sín, mér finnst
að kjóllinn strekkist um rassinn.
Hvernig sem ég leita i skápnum kem
ég ekki auga á neina aðra flik sem mig
langar að klæöast. Urvalið er reyndar
ekki mikið, þegar ég fer í bæinn að
kaupa föt endar það venjulega með þvi
að ég kaupi fatnað á krakkana.
(15-16)
Utgáfan er snyrtileg, prentvillur fáar og
forsiðumynd snotur þótt ekki sé hún lit-
rík. Utdráttur aftan á kápu hittir i mark
svo að til fyrirmyndar er.
Silja Aóalsteinsdóttir.
Ó HALLA, HVAÐ HEFURÐU GERT?
Fyrsta skáldsaga Magneu Matthíasdóttur,
Hægara pælt en kýlt (1978) var óvenju-
lega frumleg bók sem bar vitni riku hug-
myndaflugi höfundar sins, fersk saga og
vekjandi. Onnur skáldsaga Magneu vakti
þvi tilhlökkun íbrjóstinu en reyndist ekki
standa við fyrirheitin.
Göturcesiskandídatar (Almenna bóka-
félagið, 1979) er vonandi eldra verk en
Hægara pælt en kýlt, höfundur virðist
amk. mun yngri og óþroskaðri í þessari
seinni bók. Imyndunarafl er þar ekki
meira en i miðlungs afþreyingarsögu,
ferskleiki lítill.
Borgarastéttarstúlkan Halla elskar
Hadda, skólabróður sinn i menntaskóla,
heyrir hann tala niðrandi um sig á bak í
bókarbyrjun og fer umsvifalaust í hund-
ana, strax sama kvöld. Eftir það er sagan
samfelld lýsing á lífi utangarðsfólksins
sem Halla fer að búa með, drykkjumanna,
eiturlyfjaneytenda, slagsmálahunda, lýs-
ing sem bæði er ógagnrýnin og ósannfær-
andi — eins og endursögn á atvikum sem
höfundi hafa verið sögð en sem hún hefur
ekki nægilega mikinn áhuga á til að skapa
sjálfstætt verk úr.
254