Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Side 70

Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Side 70
Tímarit Máls og menningar Uti hjá Myllunni við skurðinn. Ja-svei! Þetta verður bara göngutúr í kvöldsvalanum. Eins og ég hafi ekki verið allan daginn á rölti! Hinir þreyttustu hurfu í laumi inn í húsagarðana, þröngar götur eða aldingarða, og skildu Herrann eftir á göngu sinni. Sakbitnir földu þeir sig milli strjálla furutrjánna og fylgdust með fjórum ljóslömpum sem vöktu yfir hinu heilaga brauði sem faðir Gusmao hélt að brjósti sér. Yfir hinni örlagaþrungnu og alvarlegu stund vakti kirkjuklukkan og hélt áfram að slá, drungaleg og skipandi. Húsin í þorpinu, þar sem ljós brann, líktust einna helst því að fordæmd svikastjarna hefði merkt þau. — . . . heil-aga-hreina-María-mey. . . Syngdu, manneskja! Ég er búin að fá í hálsinn. Rödd hennar vantaði í kórinn. Konan við hliðina gaf olnbogaskot, og þá hófst skær og mjúk rödd stúlkunnar sem gældi að nýju við Herrann og hina hálfsofandi menn í trjálundunum. Uti á auðnunum hjá Midoes var malarinn í Myllunni við skurðinn, týndur, og hann dró að ganga til móts við hópinn sem leitaði hans með söng og í trú. En mannfjöldinn gafst samt ekki upp við að leita hans og hreinsa hann í mannlegri hlýju sinni og hélt áfram, í þéttum hóp, syngjandi niður hæðir, upp hæðir, fram með bökkum, sannfærður í þeirri trú að hann boðaði sannleikann og ætti hlutdeild í frelsuninni. . . . . . lofaður sé. . . Ollum þótti eins og þeir væru brot af guði sem gekk í fararbroddi, svo þeir gleymdu fótalúa eftir erfiði dagsins. Þeir dröttuðust áfram, ómeðvit- aðir um líkamann, traustir í þeirri trú að hlutverk þeirra væri ekki af þessum heimi. Blind skoðunin máði út tilgang heimsins, fjarlægð veganna og sjálfan Malakías sem birtist á hnjánum í leðju vegarins og fórnaði höndum. Þátttaka í öðru lífi gerði raunveruleika þessa lífs að engu. Er það konan þín? spurði presturinn sem fór fyrir mannfjöldanum sem nam skyndilega staðar. Já, herra. Vandræðaleg þögn svipti örlítið guðdóminum af öllum. Fólk vissi að það hlyti að koma að þessari döpru stundu. Nú áttu þeir ekki lengur Herrann, nú var hann öðrum gefinn. Hann átti að deyja í munni hinnar deyjandi konu og skilja þá eftir aleina, molduga, þjáða af 540
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.