Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Qupperneq 70

Tímarit Máls og menningar
Uti hjá Myllunni við skurðinn.
Ja-svei!
Þetta verður bara göngutúr í kvöldsvalanum.
Eins og ég hafi ekki verið allan daginn á rölti!
Hinir þreyttustu hurfu í laumi inn í húsagarðana, þröngar götur eða
aldingarða, og skildu Herrann eftir á göngu sinni. Sakbitnir földu þeir
sig milli strjálla furutrjánna og fylgdust með fjórum ljóslömpum sem
vöktu yfir hinu heilaga brauði sem faðir Gusmao hélt að brjósti sér.
Yfir hinni örlagaþrungnu og alvarlegu stund vakti kirkjuklukkan og
hélt áfram að slá, drungaleg og skipandi. Húsin í þorpinu, þar sem ljós
brann, líktust einna helst því að fordæmd svikastjarna hefði merkt þau.
— . . . heil-aga-hreina-María-mey. . .
Syngdu, manneskja!
Ég er búin að fá í hálsinn.
Rödd hennar vantaði í kórinn. Konan við hliðina gaf olnbogaskot, og
þá hófst skær og mjúk rödd stúlkunnar sem gældi að nýju við Herrann
og hina hálfsofandi menn í trjálundunum.
Uti á auðnunum hjá Midoes var malarinn í Myllunni við skurðinn,
týndur, og hann dró að ganga til móts við hópinn sem leitaði hans með
söng og í trú. En mannfjöldinn gafst samt ekki upp við að leita hans og
hreinsa hann í mannlegri hlýju sinni og hélt áfram, í þéttum hóp,
syngjandi niður hæðir, upp hæðir, fram með bökkum, sannfærður í
þeirri trú að hann boðaði sannleikann og ætti hlutdeild í frelsuninni. . .
. . . lofaður sé. . .
Ollum þótti eins og þeir væru brot af guði sem gekk í fararbroddi, svo
þeir gleymdu fótalúa eftir erfiði dagsins. Þeir dröttuðust áfram, ómeðvit-
aðir um líkamann, traustir í þeirri trú að hlutverk þeirra væri ekki af
þessum heimi.
Blind skoðunin máði út tilgang heimsins, fjarlægð veganna og sjálfan
Malakías sem birtist á hnjánum í leðju vegarins og fórnaði höndum.
Þátttaka í öðru lífi gerði raunveruleika þessa lífs að engu.
Er það konan þín? spurði presturinn sem fór fyrir mannfjöldanum
sem nam skyndilega staðar.
Já, herra.
Vandræðaleg þögn svipti örlítið guðdóminum af öllum.
Fólk vissi að það hlyti að koma að þessari döpru stundu. Nú áttu þeir
ekki lengur Herrann, nú var hann öðrum gefinn. Hann átti að deyja í
munni hinnar deyjandi konu og skilja þá eftir aleina, molduga, þjáða af
540