Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Blaðsíða 98

Tímarit Máls og menningar
Ég var þá jakkalaus.
Jakkalaus? Faðirinn skrökvaði að honum, hann var lyginn. Jenito laut
fram, byrgði augun og fór að kjökra. Hann beit sig í varirnar, klóraði sig
í andlitið en gat ekki hamið grátinn. Faðir hans beið meðan hann
sefaðist, hikandi og sterkar hendur hans struku honum um herðarnar.
Svo leiddi hann hann um ströndina leiðina að klettunum þar sem þeir
sáu stundum einmana fisk á sundi.
Heyrðu, Jenito. . . Orið sem þú sást var ekki eftir fall; ég kom ekki
orðum að því. . .
Jenito fór aftur að snökta, svo þurrkaði hann sér illskulega um augun
og spurði ákveðinn:
Hvað var það þá?
Manstu kvöldið þegar ég fór. . . að heiman?
Voru það þá þeir?
Já'
Og. . . léstu þá? Léstu þá taka þig?
Annað var ekki hægt. Heyrðu góði, það er sumt sem aðeins karlmenn
geta skilið.
Ég er karlmaður, sagði Jenito næstum í hljóði, tautandi undirleitur.
Faðir hans hlustaði ekki, benti skyndilega á skip sem sigldi inn að
landi og hann breytti um umræðuefni:
Skipið siglir að vitanum. Bráðum verður það komið. Eigum við að
reyna að vera á undan?
Jenito fylgdi honum tregur, hætti í miðjum hlaupum, settist með
ólund þögull í sandinn. Faðir hans skrökvaði. Hann lét taka sig. Hann
leyfði öðrum að særa hann ljótu sári á bakinu. Hermennirnir á myndinni
voru miklu hugrakkari.
Heimur fullorðinna hafði aldrei verið jafn fjarlægur Jenito og dagana
þegar nóg var að fara út á götu eða að glugganum eða einhver úr
fjölskyldunni kæmi, til þess að hugurinn blossaði upp, smitaður af
æsingi sem braut af sér skurnina sem hafði haldið honum í skefjum. Allir
voru á þeytingi, líkir maurunum sem hann blés stundum á við opið á
maurabúinu, svo þeir æddu um og athuguðu hver ylli þessu. Ókunnuga
fólkið á götunni leit hvert á annað. Sami víðtæki undirróðurinn virtist
tengja það. Jafnvel gleðin, orðin og æðið var tvírætt, magnþrungið,
ógurlegt. Faðirinn, frændinn og jafnvel móðirin, sem höfðu ræðst við áður
hljóðlega við borðið, töluðu nú líflega líkt og af tómri löngun til að tala
og láta heyra til sín, áþekk málglöðum strákum þegar eitthvað er í
568