Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Side 54

Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Side 54
meðlagið eða húsaleiguna, eða að kaupa ís eða bland í poka handa börnunum á laugardögum; hann var orðinn stórskuldugur við allt og alla. Og eftir helgina yrði hann svo að flytja úr herbergiskytrunni og koma sér fyrir — hvar? í ræsinu? „Það er ekki tekið út með sældinni að vera snillingur,“ hugsaði Indriði Haraldsson, niðurlútur og þungbúinn í ísköldum, ökkladjúp- um klakapolli við Sæbrautina, norður undir heimsskautsbaug. En svo glaðnaði yfir honum og hann hugsaði: „Eitt er þó víst, að ástandið er orðið svo slæmt að það getur ekki versnað úr þessu. Hvað segir ekki kínverska orðtakið forna: Því verri sem hlutirnir eru, því betrigetaþeir orðið. Nei, héðan getur leiðin aðeins legið í eina átt: Upp á við.“ Og hann rétti úr sér, þar sem hann stóð í pollinum, og lyfti andlitinu til himins eins og til að leggja áherslu á niðurstöðu sína. I sama bili fór að hellirigna eins og hellt væri úr Norður-Ishafmu, og Indriði varð á svipstundu jafn holdvotur og gegnkaldur um allan líkamann og um fæturna. „Jæja, það gat þá enn versnað,“ hugsaði hann undrandi og staulaðist af stað áfram austur með götunni. „En þá getur það heldur ekki versnað meira.“ Hann bretti upp rennblautan frakkakragann eins vel og hann gat, setti undir sig vatnsósa höfuðið og reyndi að auka ferðina gegnum lamandi regnið og krapið. „Getur ekki versnað meir. Hvert eru mínir frosnu fætur að fara?“ í sama bili hættu fæturnir að fara eitt eða neitt; Indriði hafði flýtt sér of hratt, hann rann til á flughálum svellbunka og steyptist endi- langur fram yfir sig ofan í klakapoll á stærð við stöðuvatn. Þar sem hendurnar voru grafnar í frakkavasana hafði hann ekkert til að bera fyrir sig nema höfuðið — sem hugsaði ringlað á kafi í ísköldu skolp- inu: „Þetta er botninn, ég kemst ekki dýpra, ég er á kafi í þessu alræmda svaði sem svo lengi hefur verið talað um. Þetta er það, hér er það — á Sæbrautinni í Reykjavík! En aldrei datt mér í hug að það væri svona ka-kalt.“ Þótt vit hans væru full af gráu, ísköldu skolpi, komst hann ekki hjá að heyra ærandi flautið, sem gall hvað eftir annað í hlustum hans eins og dómsdagsbásúna, og grilla gegnum óhroðann í eldrauðan, gljáandi bílinn sem hafði allt í einu staðnæmst við hlið hans eins og nýlent far utan úr regnfullum geimnum. 52 TMM 1994:3
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.