Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Qupperneq 71

„Taktu þessa títuprjóna úr.“
„Nei, þetta er í tísku.“
„Það angrar mig mikið.“
„Ertu viss?“
„Fjandinn hafi það, já, ég er viss.“
Cass dró prjónana hægt út og setti þá í veskið sitt.
„Af hverju spillir þú fegurð þinni?“ spurði ég. „Af hverju sættirðu
þig ekki bara við hana?“
„Því fólk heldur að það sé allt sem ég hef. Fegurð er ekkert, fegurðin
endist ekki. Þú veist ekki hvað þú ert heppinn að vera ljótur, því ef
fólki líkar við þig veistu að það er af öðrum ástæðum.“
„Ókei, ég er heppinn.“
„Ég meina ekki að þú sért ljótur. Fólki finnst það bara. Þú hefur
heillandi andlit.“
„Takk.“
Við fengum okkur annan.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hún.
„Ekkert. Ég get ekki fest hugann við neitt. Enginn áhugi.“
„Ekki ég heldur. Ef þú værir kona gætirðu selt þig.“
„Ég held ekki að ég myndi vilja snerta svo marga ókunnuga svo náið.
Það er slítandi.“
„Rétt hjá þér. Það er slítandi, allt er slítandi.“
Við fórum saman. Fólk starði enn sem fyrr á Cass úti á götu. Hún
var ennþá fögur kona, kannski fegurri en nokkru sinni áður.
Við fórum heim til mín og ég opnaði vínflösku og við töluðum
saman. Við Cass áttum alltaf auðvelt með samræður. Hún talaði smá
stund og ég hlustaði og svo talaði ég. Samræður okkar runnu áreynslu-
laust áfram. Við virtumst uppgötva leyndarmál saman. Ef við fúndum
eitt gott hló Cass þessum hlátri — eins og hún ein gat. Það var sem
hún brynni af kæti. Meðan við töluðum kysstumst við og færðum
okkur nær hvort öðru. Það var þá sem Cass fór úr kjólnum með háa
kraganum og ég sá það — Ijóta tennta örið þvert yfir háls hennar. Það
var stórt og þykkt.
„Fjandinn hafi þig, kona,“ sagði ég liggjandi í rúminu, „fjandinn
hafi þig, hvað hefurðu gert?“
„Ég reyndi það með brotinni flösku eitt kvöldið. Líkar þér ekki
lengur við mig? Er ég ennþá falleg?“
TMM 1994:3
69