Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Side 105

slátrið innsteypt. Sat með prjónana sína í hornstólnum og kímdi.
Hann var næstum argur við hana en sagði ekkert.
Hún þurfti líka endilega að deyja. Hann andvarpar. Ef hún hefði nú
kímt aðeins minna og aðhyllst meiri hollustu hefði þetta kannski farið
öðruvísi. En svona má ég ekki hugsa, hefur hann oft sagt við sjálfan
sig.
Hann setti innsteypta keppinn á borðið við hlið dansmeynni. Sú
hugsun að best væri að deyja hafði þokað fyrir bjartsýni og lífsgleði.
Hann fór að horfa á sjónvarpið af miklum áhuga. Gangur heimsmála
var skyndilega allrar athygli verður. Og dagskráin ekki bara einhver
lognmolla sem horft er á af illri nauðsyn heldur orðin ágætis afþrey-
ing.
Þannig gekk lífið í tvo daga eftir heimsókn álfdísarinnar og þeir
voru fljótir að líða. Á næturnar svaf hann með innsteypta sláturkepp-
inn á borðinu hjá sér, við hliðina á mynd af konunni sálugu.
Á þessu borði stóð keppurinn innsteypti þegar birti af hinum þriðja
degi og klukkan sló tíu um morguninn. Þá kom húshjálpin inn, hún
opnaði með lykli og fann gamla manninn liggjandi á dívaninum þar
sem hann hafði fengið hægt andlát í svefni snemma morguns.
TMM 1994:3
103