Tímarit Máls og menningar - 01.12.1994, Side 8

Svo kviknar á luktum sem varða brúna og eru rættar í handriðinu
lága.
Eftir fljótinu íyrir neðan flýtur dauður hestur leirljós í gulbrúnu
landskolpi undir dökkum haddi iðjuveranna ...
Nei.
Það er ekkert fljót fyrir neðan brúna. Það er net af járnbrautartein-
um og hvæsandi lestum sem æða áfram og aftur, með langar raðir af
vögnum og farm af fólki sem ætlar kannski eitthvað.
Meðan þessi litli hópur þokast yfir brúna án þess að skipta með sér
neinu, og einn heldur enn á stönginni með myndinni af manninum
á slitnum dúki, og lafir af þverslánni niður á brúargólfið laus að neðan
við stöngina sem burðarmaðurinn reiðir um öxl afturhallandi, og
bugðast svipurinn við að dragast með jörðinni og haka mannsins
rykkist með grundinni svo það koma hlykkir á munnsvipinn meðan
hann mælir enn með fjálglegu bragði eitthvað sem enginn virðist
heyra, og augun skjóta fánýtum gneistum og tendra ekki neitt. Og
þessi fámenni hópur hverfur upp í þrönga götu fyrir enda brúarinnar
milli húsa úr rauðbrúnum steini með litlum blindum gluggum, og
sumsstaðar járnrimlar fyrir, báðumegin.
Þeir hafa gengið langa leið eftir þessari gömlu bryggju, meðan
sjórinn sleikti stólpana kyrrlega. Ljósin voru strjál á stöplunum fúnum
og ormétnum. Ljósin vísuðu upp úr keilum á hvolfi. Enn var þó nógu
bjart í kvöldhúminu til að við gætum fylgzt með ferð litla hópsins þar
sem enginn virtist hafa neitt af öðrum á langri leið. Ljóshlífarnar voru
bláar. Þó hafði flagnað sumsstaðar bláa málið og skein í grænt undir,
og sumsstaðar í rauða menju. Og nú var myndin af manninum orðin
laus öðrumegin af krossarminum og dróst í vöndli eftir bryggjugólf-
inu, stöngin var mjög sigin aftur af öxl merkisberans sem hélt um
stöngina báðum höndum, og hallaði höfði líka að stangarendanum
með þá öxlina framar einsog hann væri að ganga á móti stinnu veðri
með hraglanda, hokinn í hnjánum. Þannig færðist þessi riðill sam-
bandslaus með merkið, og þegar það flettist nóg sundur í hrakningum
eftir bryggjugólfinu gisna mátti greina að enn hreyfðist þetta of stóra
andlit, og virtist mæla, meðan augun voru farin að spyrja.
Og liðaðist fram á bryggjusporðinn og hélt áfram fram af honum
þar sem djúpið beið.
Hafflöturinn riðlaðist ekki við að taka á móti þessari mannfórn.
6
TMM 1994:4