Tímarit Máls og menningar - 01.12.1994, Síða 12

— En varþetta ekki, eftir á að hyggja, hluti afsvipaðri gerjun?
Ég veit það ekki. í bókmenntunum komu líka fram þessi svonefndu atóm-
skáld sem gerðu sína byltingu. Það var meiri samstaða meðal þeirra. Mér
fannst ég vera einn í því sem ég var að gera og svo fór ég snemma út í lönd
og var í miklu róti í París, sem þá var samþykkt heimsmiðja andans í þeim
skilningi að þangað leituðu menn til þess að átta sig á veröldinni þar sem
stormurinn geisaði af því að þeir treystu því að þangað bærist ómurinn af
öllu því helsta sem væri að gerast í heiminum. Og svo við höldum okkur við
landa okkar, þá kynntist ég Geir Kristjánssyni best, ég þekkti hann dálítið að
heiman. Við höfðum gagn af því að tala saman og lásum stundum hvor fyrir
annan á laugardagskvöldum. Ég hafði þá trú að Geir ætti eftir að gera mikið
gagn í íslenskum bókmenntum. Hann var óskaplega vandvirkur og mér
sveið það stundum hvað hann svarf alltaf af, í staðinn fyrir að rækta meira
og láta það vaxa. Eftir tíu ár stóð eftir lítið kver, Stofnunin, ég hélt það yrði
meira og sérstaklega í leikritsformi, maðurinn hafði svo miklar gáfur þótti
mér. Mér fannst ég fmna til meiri samstöðu með honum en öðrum íslensk-
um og við höfðum ekki síst gagn af því að vera saman vegna þess hvað við
vorum ólíkir. En mér fannst ég vera einn að þessu sem ég var að gera og ég
efast um að margir hafi haft trú á því.
— Einhverjir þó?
Já, og þá er fyrst að telja vini mína Hörð Ágústsson og Sigríði Magnúsdóttur.
Þau voru afskaplega uppörvandi, ég las fyrir þau og þau spáðu vel fyrir mér.
Og af því þú notaðir orðin nýr tónn, þá man ég eftir einu tilviki frá fyrstu
árunum og þar koma við sögu góðir vinir sem ég átti, fjölhæft, skemmtilegt
og gáfað fólk, Drífa Viðar og Skúli Thoroddsen. Ég er að fara frá París á leið
norður á bóginn, ætlaði með lest til Kaupmannahafnar og reyna að komast
með Gullfossi heim. Við erum á rölti, við Guðmundur Elíasson, sem hafði
feikilega mikla hæfileika sem myndhöggvari. Guðmundur var að læra hjá
Zadkine, sem hafði tröllatrú á honum, en hann var alltof vandvirkur og
engin mynd stóðst hans gagnrýni, hann braut niður allt sem hann gerði,
dómgrimmur. Við vorum á gangi alla nóttina, ég vissi ekki hvenær ég kæmist
aftur til Parísar og það var svo mikilsvert að missa ekki af einu andartaki í
þessu ofnæmi kveðjustundarinnar. Guðmundur fylgdi mér á brautarstöðina
en Kaupmannahafnarferðirnar höfðu eitthvað raskast, það voru engar ferðir
að morgni heldur þurfti að bíða síðdegis. Við héldum göngunni áfram og
vorum alveg blankir báðir nema Guðmundur átti fyrir tveim banönum og
tveim bjórum. Loks kvöddumst við á brautarpallinum. Ég fór upp í lestina
og þar var mikið kerlingaval frá Danmörku. Þær voru allar að tala um ih
hvad var detgodt vifik den afien derude, vifik saa nydeligt atspise og allt það.
Ég var bara með einn banana í maganum eftir daginn og einn bjór svo ég fór
10
TMM 1994:4