Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 65

S A G A
195
vonzku til betrunar. Rétt eins og heiðni guSinn hérna áSan
var aS hræSa oss meS ihamri sínum, ef viS eklci værum
góSir. Nú hafa vísindin hnuplaS því frá henni, og kló-
fest þaS fyrir verksmiSjuvélar sinar, sem engir óttast,
en gefa sig þeim á vald umhugsunarlaust í miljóna tali,
og lcoma þaSan heimskari og helkaldari.
Og þér, gömlu guSir dáinna trúartoragSa! Þér getiS
hæSst aS því semi þér kalliS skurSgoSadýrkun kirkjunnar.
En vitiS þér þá eigi nú sem fyr, aS fólk þaS, sem eitt
sinn var ySar fóllc, skilur ekki annaS en þaS' sem þaS sér
og þreifar á? Þéss vegna líka, voruS þér tegldir úr tré.
Vegna þess einnig verSur lílca kristnin aS steypa líkingar
og mála myndir meistarans og móSur hans, postulana,
píslarvottana, englana og alla sína helgu menn, sem annaS
hvort voru góSir eSa miklir, eSa hvort tveggja.—Jafn vel
orSin, sem vér tölum, eru ekki annaS en myndir og lík-
ingar hugsunar vorrar, sem vér látum hljóminn bera í
eyru áheyrendans, svo Ihugur hans geti leitt fram sömu
sýnirnar.
Þér spurSuS um hvar friSarhöfSinginn væri.
Hann ibýr í hjörtum manna þeirra, er trúa á hann
réttilega. Þeir eru hin sanna kristni, svara eg. Og þér
sögSuS aS kirkjan væri ungalaust skurn. Eg svara og segi
aS hún sé þaS ellcki svo lengi sem einn maSur hennar trúir
af öllu ihjarta, ltfi og sál á málstaS hennar og hlutverk:
frelsun heimsins frá dauSa til eilífs lífs.
Kirkjan, eins og alt á jörSunni, mótast og myndast af
þeim, sem hún saman stendur aí. Hún getur ei or'SiS æSri
og betri hér í iheimi, en vér erum, sem boSum fagnaSar-
erindiS, og þeir, sem hlýSa því.”
Þegar biskupinn hafSi lokiS máli sínu, urSu miklar um-
ræSur frá jafnaöarsinnum, lýSveldissinnum og konungs-
sinnum. . Hélt hver því fram, aS þjóSskipulag sinnar
stjórnar, væri þaS eina til heilla mannkyninu, og líkleg-
ast aS tryggja ævarandi friS í mannheimum. Heims-
frægur reiSasmiSur og gullrakari hélt því fram, aS stríS