Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 77

S AGA
207
Jón faÖir þeirra bræÖra Kristjáns og Björns var
fátæ'kur maður, enda er Bakkasel ein sú mesta harÖ-
balajörð á ibygðu ibóli. Yfir bæinn gnæfir eitt hið
mesta klettafjall á íslandi, og falla þaðan skriður í
leysingum á vorin en; snjóflóð á vetrum. Túnið fóðr-
aði á þeim árum eina kú, og annað slæjuland er þar
ek)ki nema á milli þessara skriða, en landgæði og jarð-
sælt á vetrum. Eftirfarandi munnmæli benda líka á,
að Jóni hafi verið kærari bækurnar en búskapurinn.
Eitt sinn fór Jón til Akureyrar í verzlunar erindum.
Lá þá s'kip lausakaupmanns niokkurs, þýzks, þar á
höfninni. Eór Jón út í s'kipið til að verzla sem aðrir.
Tók skipstjóri Jón tali, og kom þar að lokum að hann
býður Jóni til herbergja sinna og fer að sýna honum
bækur sínar. Er ekki að orðlengja það, að þarna sit-
ur Jón í bezta yfirlæti í þrjá daga, og benda allar lík-
ur á, að sá tími hafi eigi orðið honum ónýtur við
þýzku námið. Þegar heim kemur og Jón tekur ask-
inn sinn ofan af hillunni til að matast, finst honum
hann ærið þungur. BregSur honum í brún er hann
opnar lokið, því þá sér hann að askurinn er fullur af
smásteinum. í því kemur kona hans í baðstofu dyrnar.
“Því í ósköpunum læturðu þetta í askinn minn, kona
góð?” segir Jón. “Þetta er það sem þú ætlar mér og
börnunum að borða,” svarar hún. Lítur út fyrir að
lítið muni hafa verið um björg á bænum þessa þrjá
daga, sem bóndi var í burtu.
Noklcru seinna var Jón við kirkju á Illugastöðum.
Þá segir hann við einn sveitunga sinn: “Nú komst eg
niður í háþýzkunni i gær.” En þann laugardag var
brakandi þurkur og allir keptust við að hirSa um
töður sínar. Og drógu menn þær líkur af orðum