Saga: missirisrit - 01.12.1929, Síða 109

S AGA
239
mig meira fyrir bragöið og voru mér hinir auösveipustu
við akuryrkjustörfin. Baröi eg þá aldrei en klappaði
þeim oft og lét þá aö mestu ráSa vinnuaðferðinni og
verkahraðanung því þeir voru þaulvanir en eg viðvan-
ingur. HöfSu þeir oft vit fyrir mér. Tóku þeir viS mig
ástfóstri og hneggjuðu til mín ikvölds og morguns og um
miSjan dag. Kernbdi eg þeim og greiddi á málum og var
karl vel ánægSur með útlit þeirra, en sjálfan sá eg hann
aldrei bera kamb í böfuS sér. Er eg þó viss um aS sú
norska ihefSi matiS þaS viS hann, því hún kunni vel aS
meta hárprýSi og dáSist oft aS hárlúfunni á mér, sem ekki
var heldur á hverju strái.
Verst þótti mér aS mjólka. Samt varS eg brátt furðu
fljótur að hreyta kýrnar, enda voru þær allar góðar viS
mig og seldu mér alt sem i þeim var, nema ein kýrin, stór
og merkileg meS sig, af dönsku kyni. Duttu mér alt af i
hug einokunar kaupmennirnir á fslandi þegar við áttumst
við. Og eitt sinn brauzt ættardramb hennar út i fullum
mæli. Fyrst sló hún mig í augaS meS halanum, og meðan
eg hélt meS hendinni fyrir þaS, sparkaði hún hálf-fullri
mjólkurfötunni svo einkennilega upp á viS aS hún hvolfd-
ist vfir höfuS mér og er þaS sú hvítasta demba, sem eg
hefi oröiS gegndrepa í. En meS því eg vissi aS hún
gerSi þetta meir af vitleysu en illgirni, reiddist eg ekki
mikiS og barði hana ekki, enda er mér ekki eiginlegt aS
lumbra á mönnum né málleysingjum og ber fjarska sjald-
an. Samt hugsaöi eg benni þegjandi þörfina að venja
hana af þessum drambsömu keipum hennar. Tók eg nú
snæriS góSa og batt hala hennar upp i háa eik, svo hann
stóö beit upp í loftiS. En sem hún leit aftur fyrir sig og
sá hala sinn í þessum stellingum, skammaSist hún sín svo
mikið aS hún féll á ikné og leit til mín grátbiöjandi augum.
En eg lét hana finna hver herrann væri, sem heföi bæSi
tögl og hagldir, og mjólkaSi hana meS köldu blóSi svona
með halann upp i loftiS og baulaði hún þó ákaft og baSst
vægSar. Leysti eg ekki halann niSur fyrri en eg haföi