Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 113

S AGA
243
að skinni eins og Hjálmar Toddi í sýrukeraldinu. Og
eins og skjálftinn kom í hann, svo setti líka ónotalega aS
mér, því eg hafSi unniS baki brotnu um daginn og alt af
veriS í einu kófi eins og Siggi sveitti. En viS skúrina
miklu kólnaSi veSriS aS mun og kom hrollur í mig, sem
eg gat ekki haft úr mér meS nokkru móti. Hristist eg
allur þegar heim kom svo tennur glömruSu í munni mér
eins og íslenzkar þorskkvarnir í veltandi pjáturbauk.
VarS hávaSinn sem í dönskum hrossabresti, og fældist eg
næstum sjálfur.
SíSan eg stækkaSi og fór aS fá vit, hefi eg aldrei
haft trú á því að vera vitundarlaus af góSu víntári, ef ein-
hver slys koma upp á. Geymdi eg iiálfa rommflösku i suS-
vesturhorninu á koffortinu mínu og tók hana upp meS
skjálfandi hendi sem hjálp i viSlögum. Elýtti eg mér aS
afklæSast hverri spjör, og saknaSi þess mikiS aS hafa
ekki vinnukonu til aS> taka í sokkana mina og touxurnar
eins og gert var heima í sveitinni, og jafnvel í Reykjavik
líka þegar svo stóS á. BaS eg konuna um brennheitt
sykurvatn og sagSi henni til hvers eg ætlaSi aS nota þaS.
Var hún svo hugulsöm aS setja kanel út í þáS, sem mér
þykir allra krydda beztur, og settur var æfinlega út á töSu-
gjaldagrautinn heima. VarS þetta afbragSs púns. Drakk
eg þetta þegar eg kom niSur undir, þangaS til mér hægS-
ist, en þá var líka fariö aS lækka í flöskunni. Helli eg
nú þvi seinasta úr ihenni í glasiS> og heita vatninu úr
könnunni saman viS. VarS þaS fult glas. Drakk eg bara
gúlsopa en ætlaSi aS geyma hitt til fyrramálsins. LeiS
mér vel og lagSist út af og sofnaSi eins og steinn. Þá
var íslenzka úriS mitt meS fallega máluSu Sviss-rósinni
á skífunni, eitthvaS um aS vera tíu.
9.
Alt í einu vakna eg viS hlunk á toorðinu. Mér varS
þaS ósjálfrátt aS grípa til glassins, sem á því stóS, en
komst þó ekki nálægt því meS hendina fyrir einhverri
iSandi kös. Kveikti eg þá ljós. Klukkan var tólf. Eg