Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 123

S AGA
253
hjá pabba og mömmu í eftirlæti og þjóta svo eins og
byssubrendur út í heiminn af því einhver stelpan svíkur
mann. I'anst verkstjórunum fátt um mig. Vann eg viö
kjallaragröft hjá þeim fyrsta og kastaði hann í mig leir-
kögium þegar eg gerði einhverja vitleysuna. En mér
fanst eg hafa nóg af leirnum sjálfur, þó hann bætti ekki
við það og hljóp úr vistinni eftir að hafa svarað ihonum
eitt sinn í sömu mynd. Hafði hann þaö til siðs að hnoSa
leirinn í kúlur, svo þessi fjandi meiddi mann. Greip eg
loks eina á lofti. HnoSaSi hana enn þéttara og kastaSi á
munn honum, sem stóS hálf opinn í þetta sinn og fór
kúlan á kaf, en eg hljóp meSan verkstjórinn var aS ná
andanum. Þótti þeim, sem meS mér unnu þetta vel af sér
vikiS áf ekki eldri mantii í landinu.
3.
1 næsta skifti vann eg viS aS aka ntöl og sandi í
hjólbörum. Þurfti eg aS fara part af leiSinni eftir mjó-
um planka, sem valt til og svignaSi á víxl. Misti eg eitt
sinn börurnar niSur af plankaskömminni. Steyptist eg á
hausinn út af borSinu öSru nteSin og stóS úpp heill, en
börurnar hinunt megin og þær stóSu upp fótbrotnar. Verk-
stjórinn var ein tuttugu fet í burtu og sá hvaS gerSist.
En i staS þess aS koma og hjálpa mér tekur hann upp
smástein og kastar aS mér. Kom sá í botninn og kendi
eg til. Þá reiddist eg. Eg hafSi æft mig all mikiS heima
aS hæfa til marks og þóttist ekki öllu óhæfnari en Otúel
Vagnsson hafSi veriS, sem mér höfSu verið sagSar sögur
af. Lét eg hjólbörurnar eiga sig en tók upp steininn og
slöngvaði honum til óvinarins eins og DavíS til Golíats.
Steinninn var á aS gizka þrír þumlungar á lengd, en ekki
gildari en fingur manns. MiSaSi eg á hægra eyraS, þvi
verkstjórinn hafSi HtiS af mér og var aS kalla til annars
manns. Kom mjórri endinn á steinvölunni í miSja hlust-
ina og sökk steinninn hálfur inn í höfuSiS. Rak verk-
stjórinn upp öskur mikiS og æddi um eins og brjálaSur
maður. Vildi hann þrífa burt aSskotann, en svo var