Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 124

254
S AGA
hann fast-skorðaður í eyranum, að ekki náðist hann fyrri
en meS töngum. Ekki var mikiS unnið hjá verkstjóran-
um þá stundina. DáSu mig allir fyrir hæfnina, nema
verkstjórinn, enda er þetta eitt af mínum beztu skotum
um æfina, þó eg segi sjálfur frá, og sýnir að engum er
alls varnaö—jafnvel ekki íslenzkum emígranta.
Ekki talaði verkstjórinn við mig um daginn, en um
kvöldið meðtók eg borgunina frá honum fyrir þá daga,
sem eg hafði unnið. Var hann þungbrýnn og sagði eitt-
hvað viS mig, sem mér var sagt aS þýddi aS' hann skyldi
steindrepa mig íhve nær sem hann sæi mig koma nálægt
þar sem hann væri. Þóttist eg skilja aS hann vildi hafa
mig í fullri skotlengd frá sér og hefir ekki langaS til aS
fá fleiri sendingar frá mér. En hann mátti sér sjálfum
um kenna, því sá veldur mestu er upphafinu veldur.
SvipaS þessu fóru sumar aSrar starfstilraunir mínar.
Vann eg oft annan daginn og var vinnulaus Ihinn. KaupiS
var oftast fimtán cent um klukkutímann. En þótt hálfur
annar dalur á dag sé ekki mikið, þurfti eg ekki aS vinna
nema tvo daga í viku til aS borga fyrir veru mína á borS-
ingshúsinu, því matur og húsnæSi kostaði þar aS eins þrjá
dali um vikuna fyrir karlmenn og minna fyrir stúlkur
Og þar sem eg vann ætíö meira en tvo daga í viku, átti
eg ofurlítinn afgang eftir hverja vikuna, þótt svona gengi,
og reyndi aS líta björtum augum á framtíS mína í Canada.
Bar eg mig borginmannlega á daginn, en gat ekki aS því
gert aS vera stundum hugsandi á næturnar.
4.
MóSir mín hafSi viljaö aö eg héti Dagbjartur eftir
móSurafa mínum, en faSir minn ihét nú Dagur, og hon-
um þótti þaS nóg aS eg yrSi Dagsson, en vildi ekki setja
nokkurn dag á undan sínum degi. Gaf móSir mín þá
daginn eftir en hélt birtunni, og komu þau sér saman um
aS skíra mig Bjart. Lét þaS nafn illa í munni hérlendu
verkstjóranna, en þó tók föSurnafn mitt út yfir, því þeir
kölluðu mig Dogson, sem þýSir á islenzku hundsson, og