Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 134

264
S AGA
sinni tíö og áttu þau ei skilið af mér, að þau væru látin
veslast upp meö erlendum hirðum, sem aumir stafkarlar og
fífl, til spotts og aðhláturs skynlausu fólki á íslenzka vísu.
4.
Eg var farinn að geta sagt já og nei og nokkur hlóts-
yrði svo vel á enskri tungu að allir skildu mig. Fór eg nú
að ganga út um götur ’borgarinnar í nýju fötunum með
stúlkunum á kvöldín. Eg rak mig alt af á hina og þessa,
sem mættu okkur á gangstéttunum, sem þær kölluðu sæd-
vok, og gekk sá árekstur stundum slysi næst. Stöppuðu
fæturnir, sem með mér gengu niður gljáskónum í harða
plankana eða steinsteypuna með mikilli óþolinmæði. Og
ekki þótti þeim hitt betra, að eg gat ekki gengið í takt
við þær. 'l'ók eg oftast upp vinstri fótinn þegar þær lyftu
þeim hægri til gangs. Gekk göngulagið skrykkjótt og
varð úr þessu hinn mesti fótaruglingur og leiðindi. Stundu
þær af gremju og urðu staðar svo eg varð stundum tólf
faðma á undan þeim. Sögðu þær mér að stoppa og köll-
uðu mig klomsí og klaufabárð, og var eg ekki sérlega
upp með mér af þeim nöfnum.
ÍJt yfir alt tók þó þegar þær sögðu að eg gengi eins
álútur og íslenzkur bolakálfur, með höfuðið niður við
jörð og hnýkti á i hverju spori eins og sögunarkarl við
hvert sagarfar. Kváðu þær göngulag mitt minna sig á
mann, sem þær nefndu Jón Jónsson úr Grafningnum og
þær þektu víst eitthvað en eg ekkert, þvi hann var þá
ekki í YVinnipeg. Hefði mér ekki fallið þetta eins voða-
lega ef eg hefði verið búinn að sjá manninn, sem eg kynt-
ist síðar og er reffilegur maður og trúmaður góður eins
og eg. En eins og ástóð fyrir mér þá, reiddist eg svo
mikið að eg sagði iþeim að fara til fjandans í ógáti, en
stelpur voru ekki á því, /heldur bættu þær gráu ofan á
svart, og sögðu að ofan á alt þetta vingsaðist eg líka út
á hliðarnar eins og bandvitlaus höfuðsóttar gemlingur.
Eg varð mæddur yfir öllum þessum ósköpum, en sagði
þeim samt að eg gæti lítið að því gert hverjum eg væri