Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 139

S A G A
269
mest metin, sem bar gildastar háröldurnar í vöngunum og
stærstan hnútinn hnýtti í hnakkanum. En mér, svona
nýkomnum, var aö eins kunnugt um þaö sem ytra sást, en
ekki það sem inni fyrir bjó. Hélt eg i einfeldni minni aft
háriö yxi á þeim rétt eins og á mér, en væri ekki saman-
kembdir svínsbroddar af sláturhúsunum eða þúsund ára
gamlar fléttur af fúnuðum Kinverjum.
7.
Einu sinni gekk eg út aS kvöldlagi með tveimur stúlk-
um sem oftar. Var önnur Villa Sigurds af borSingshús-
inu, en hin kallaði sig Söru, en hét Sigriður.
Var hún kölluð Sigga heima, sem er stutt og fallegt
nafn og lætur betur í enskum munni en Söru-nafnið. Hefi
eg aldrei getað í því skilið því svo margar islenzkar
stúlkur nefndu sig þessu biblíunafni, því þótt mér sé vel
við Abraham og álíti hann ágætis fjármann, þá þykir mér
Sara ljótt nafn og álít hann ekki öfundsverðan af kvon-
fanginu. Enda hygg eg að hún hafi ekki verið sérlega
fríð né íslenzkuleg og því engin fyrirtaks fyrirmynd ís-
löndunnar. En þessi Sara, sem með mér gekk, hafði
meira hár en eg, þykt sem á Samson og fagurt sem á
Afsalon. Dáðist eg mikið að haddi hennar, en um það
var Villu kunnugt til allrar ógæfu. Er ómögulegt að
segja hvar sú aðdáun hefði lent, ef ekki hefði slys konuS
fyrir.
Eg var á milli þeirra eins og vant var. Komum við
neðan frá sittíhol, en svo nefna íslendingar æfinlega borg-
arráðshöllina. Stefndum við vestur William Avenue og
gengum brúðargang. Hafði eg staðið trítina, eins og þær
nefndu það, á gömlum og góSum sæder, sem Geir kallar
eplamjöð. Höfðum við drukkið sín þrjú glösin hvert, og
sá eg að þær fundu á sér og heyrði það líka. En á þeim
dögum var eplamjöðurinn lúmskari en margan grunaði,
enda var hann ekki drukkinn í stúkunum, þó allir gróserí-
menn og frútsalar seldu hann eins og saklausan drykk.
Og vil eg segja Söru og Villu það til hróss, að það var