Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 145

S A G A
275
handfestum. Horfði eg eins og hungraður úlfur ofan í
silkifó'öru'ð hólfin og skein þar í margt nýslegiö fimm
centiö, en ekki réttu þær honum nema sín fimm centin
hvor og gerði þaö samtals tíu cent, og borgaöi fyrir þær
en ekki mig. Bara þær heföu nú viljað skjóta saman
fyrir mína! En þaö var ekki siður á þeim árum að kven-
fólk borgaði fyrir karlmenn. En karlinn vildi fá fimm
cent meira fyrir gulleplin eða fimtán cent alls. Var það
von, því þau voru öll væn og sæt og safamikil.
“Five cents more!” grenjaði hann, en eg varð að engu
og horfði niður á gólfið, sem e'kki var þó hreint. Samt
reyndi eg af veikum mætti aö stama því fram aö eg skyldi
koma næsta kvöld og borga honum þetta og sveiaði mér
upp á það. En í þetta sinn fór enskan mín í iþeim handa-
skolum í munni mér, að eg skildi hana ekki einu sinni
sjálfur, auk þá heldur aldinsalinn, sem horfði á mig græn-
um glirnunum eins og hákarl á berann kvenmannslegg.
Sagði eg þetta þá á íslenzku við stúlkurnar og þýddu þær
það fyrir honurn eftir beiðni minni. En hann tók ekkert
til greina nema peninga út í hönd samstundis, og treysti
mér ekki betur en Hallgrímur Tyrkjatrúnni. Greip hann
nú í öxlina á mér og skók mig allan, en engin hristi
hann fimm centin niður af mér fyrir það. Leizt mér
svo á hann sem hann væri alráðinn í að kasta mér út, eins
og þeir dönsku gerðu við fátæklingana heima fyrir mitt
minni. Þyknaði þá í mér, og fanst það varla taka því að
leggja hendur á mann fyrir firnm cent, því eg mundi
ekki eftir því í svipinn, að það er þúsund sinnum þyngri
refsing við því lögð að stela fimm centa brauði frá ná-
unganum, en fimm þúsund dollara konu hans. Sleit eg
mig lausan af karlinum og skauzt fram að hurðinni. Eg
var að eins búinn að borða hálft gulleplið, en hélt á óétna
helmingnum í hendinni, og hugsaði með mér að það væri
bezt að hann fengi þetta tvö og hálft cent sitt ti! baka, sem
enn þá hafði ei upp i mig farið. Kastaði eg nú helmingn-
um eins fast og eg gat, 'beint í andlit aldinsalanum, með