Morgunblaðið - 25.04.2015, Blaðsíða 82

82 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. APRÍL 2015
✝ Egill Bjarna-son fæddist á
Uppsölum í Akra-
hreppi í Skagafirði
9. nóvember 1927.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni
á Sauðárkróki 15.
apríl 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin á Upp-
sölum, Bjarni Hall-
dórsson, f. 25.1.
1898, d. 15.1. 1987, og Sigurlaug
Jónasdóttir, f. 8.7. 1892, d.
13.10. 1982. Systkini Egils eru:
Halldór, f. 1922, d. 2010, Kristín,
f. 1925, Jónas, f. 1926, d. 2003,
Gísli, f. 1930, d. 2009, Árni, f.
1931, og Helga, f. 1935.
Egill kvæntist 30. maí 1953
Öldu Vilhjálmsdóttur, f. 20.11.
1928. Foreldrar Öldu voru hjón-
in á Hvalnesi á Skaga, Vil-
hjálmur Árnason og Ásta Krist-
mundsdóttir. Börn Egils og
Öldu eru: 1) Vilhjálmur, f. 1952.
Maki Ragnhildur Pála Ófeigs-
dóttir. Börn þeirra eru Anna
Katrín, Bjarni Jóhann, Ófeigur
Páll og Ragnhildur Alda María.
Ræktunarsambands Skaga-
fjarðar lengst af þeim tíma. Á
árunum 1995 til 2007 vann hann
ýmis verkefni við ritverkið
Byggðasögu Skagafjarðar, fyrst
í hlutastarfi og síðar í fullu
starfi. 80 ára gamall réð hann
sig í sumarvinnu hjá Byggða-
safni Skagfirðinga og eftir það
vann hann til ársins 2011 að rit-
un Skagfirskra æviskráa á Hér-
aðsskjalasafni Skagfirðinga.
Egill var búnaðarþingsfulltrúi í
27 ár, starfaði í fjölda nefnda á
vegum Bændasamtakanna og
landbúnaðarráðuneytisins, sat í
stjórn Ræktunarfélags Norður-
lands og var formaður þess um
árabil. Hann var vinnusamur,
afkastamikill og virtur fyrir
störf sín. Egill var sæmdur ridd-
arakrossi hinnar íslensku fálka-
orðu árið 2001 fyrir störf í þágu
landbúnaðar, var heiðursfélagi í
Sögufélagi Skagfirðinga og
heiðraður af Búnaðarsambandi
Skagfirðinga og Hrossaræktar-
sambandi Skagfirðinga. Síðustu
árin hrakaði heilsu Egils og
dvaldi hann á dvalarheimili fyr-
ir aldraða á Sauðárkróki í tæpt
ár áður en yfir lauk.
Útför Egils fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 25.
apríl 2015, kl. 14.
2) Ásta, f. 1953.
Maki Lárus Sig-
hvatsson. Sonur
þeirra er Vil-
hjálmur Egill. 3)
Bjarni, f. 1955.
Maki Elín Petra
Guðbrandsdóttir.
Börn þeirra eru
Oddný Alda, Egill
Þórir, Elín Ásta og
Bjarney Anna. Fyr-
ir átti Bjarni Unni
Eygló og Sigurlaugu Vildísi. 4)
Árni, f. 1959. Maki Þórdís Sif
Þórisdóttir. Synir þeirra eru
Vilhjálmur og Jóel Þór.
Egill ólst upp á Uppsölum við
hefðbundin sveitastörf og vann í
vegavinnu á sumrin. Hann fór í
Bændaskólann á Hvanneyri og
lauk búfræðiprófi 1947 og
búfræðikandidatsprófi úr fyrstu
framhaldsdeild skólans 1949.
Starfsferill Egils var langur.
Hann starfaði sem ráðgjafi
bænda í rúm 50 ár og var hér-
aðsráðunautur Skagfirðinga frá
árinu 1949 til ársins 2001 og var
framkvæmdastjóri Bún-
aðarsambands Skagafjarðar og
Minningarnar flæða um hug-
ann er við minnumst pabba okk-
ar sem lést á 88. aldursári eftir
stuttan lokasprett á ævi sem
skildi mikið eftir sig til fjöl-
skyldu, vina og samfélagsins
alls. Hann kom til starfa sem
ráðunautur í Skagafirði, nýút-
skrifaður frá Hvanneyri, í hópi
vaskra og bjartsýnna manna
sem tóku virkan þátt í að móta
framfarir í íslenskum landbún-
aði á síðari hluta fyrri aldar.
Hann var mikill foringi og
mannasættir í störfum sínum og
aldrei virtist hann eignast óvild-
armenn þótt hann stæði oft í
ströngu.
Starf pabba var framan af
samofið fjölskyldulífinu þar sem
skrifstofa Búnaðarsambandsins
var í einu herbergi á heimili okk-
ar á Bárustígnum. Heimilið var
því vinnustaður, fundaherbergi
og kaffistofa fyrir þá mörgu sem
áttu erindi við Búnaðarsam-
bandið. Skrifstofan var líka leik-
svæði okkar systkinanna og þar
leyndist margt áhugavert og
ýmis fróðleikur innan um svo
sem nöfn á öllum skagfirskum
bæjum og bændum sem forvitn-
ir hugar lærðu smám saman ut-
an að. Eftir að skrifstofan flutt-
ist af heimilinu var líka gaman
að kíkja þangað inn og alltaf
virtist pabbi hafa tíma til að
svara spurningum sem vöknuðu
um málefni og menn. Pabbi
skipti árinu í tvennt. Eftir slát-
urtíð og hrútarag á haustin var
hann á skrifstofunni allt þar til
frost fór úr jörðu. Þá gekk hann
um flóa, mýrar, móa og tún
skagfirskra sveita til að mæla
fyrir skurðum og sinna öðru sem
viðkom jarðræktinni. Oft veitti
ekki af öllum sólarhringnum við
sumarstörfin.
Pabbi og mamma voru afar
samrýnd og hjálpuðust vel að.
Verkaskiptingin var hefðbundin
meðan við systkinin vorum yngri
enda var heimilið oft á tíðum
rekið eins og ókeypis mötuneyti
og gistiheimili. Þegar við systk-
inin vorum orðin vel stálpuð fór
mamma að vinna utan heimilis
en hún stundaði líka alla tíð
saumaskap heima af mikilli alúð
og atorku á meðan allt annað var
í fullum gangi á sama tíma.
Pabbi var hins vegar liðtækur
uppvaskari og góður á ryksugu
þegar hann hafði tök á að að-
stoða við heimilisstörfin.
Pabbi var lítið fyrir uppeldi
byggt á boðum og bönnum.
Hann vildi leyfa okkur systkin-
unum sjálfum að ráða ferðinni
og velja okkar eigin vegferð í líf-
inu. Það var helst að hann stillti
til friðar ef átök í systkina-
hópnum keyrðu úr hófi fram. En
hann studdi dyggilega við okkur
þegar við höfðum tekið hyggi-
legar ákvarðanir um framtíðina,
sérstaklega varðandi skóla-
göngu og starfsvettvang. Hann
hélt ekki að okkur neinum
stjórnmálaskoðunum og hafði
sig aldrei í frammi á þeim vett-
vangi en mikið munaði um hann
í baklandinu þegar við bræðurn-
ir tókum virkan þátt í stjórnmál-
unum. Hann var líka frábær afi
og þau mamma hændu að sér öll
barnabörnin á sinn einstaka og
elskulega hátt. Með barnabörn-
unum hófst nýr kafli í sögu gisti-
heimilisins á Bárustígnum.
Við systkinin kveðjum pabba
með miklu stolti og þakklæti
bæði til hans og mömmu fyrir að
búa okkur vel undir lífið og fyrir
alla hjálpina við okkur og fjöl-
skyldur okkar. Pabbi var lán-
samur að eiga mömmu fyrir
konu og saman gerðu þau allt
betra í kringum sig.
Ásta, Árni, Bjarni
og Vilhjálmur.
Traustur vinur er fallinn frá.
Minn kæri tengdafaðir, Egill
Bjarnason, hefur nú kvatt þenn-
an heim. Minningarnar hrannast
upp, allar góðar. Okkar fyrstu
kynni tengdust ráðningu minni
sem ráðskonu að Hvalnesi á
Skaga þegar Egill sótti mig
heim í Engihlíð og keyrði mig í
vistina út á Skaga í stórhríð og
slæmu færi.
Þessi ferð lýsti svo vel elju-
semi og dugnaði Egils þar sem
ákveðið var stefnt að markinu
þótt ýmsar hindranir væru á
leiðinni og hann náði leiðarenda
eins og ekkert væri sjálfsagðara
þótt mér litist stundum alls ekki
á blikuna í þessari ferð. Mér er
efst í huga innilegt þakklæti fyr-
ir hvað hann var góður afi og all-
an stuðninginn sem hann veitti
okkur á Hvalnesi þar sem hann
var alltaf boðinn og búinn að
snúast og hjálpa til ef á þurfti að
halda. Þótt oft væri mikið að
gera hjá honum var eins og hann
hefði alltaf tíma fyrir barna-
börnin og okkur. Ógleymanlegur
er gleðiglampinn sem lýsti af
honum þegar hann hitti barna-
og barnabarnabörnin. Þá eru
minnisstæðar skemmtilegu
stundirnar við fjárragið á haust-
in þar sem áhuginn skein af hon-
um við hrútaþukl og líf-
gimbraval og flutu þá með
margar góðar sögur sem lífguðu
vel upp á tilveruna.
Hvíl þú í friði og takk fyrir
allar góðu stundirnar, Egill
minn.
Elín Petra
Guðbrandsdóttir.
Þá er komið að því að ég kveð
elsku Egil afa minn í síðasta
sinn.
Þegar ég var 13 ára og fór í
Gagnfræðaskólann á Sauðár-
króki má segja að ég hafi flutt til
afa og ömmu á Bárustíg 1. Þá
eignaðist ég hjá þeim mitt eigið
herbergi og upp frá þeim degi
má segja að heimili afa og ömmu
hafi orðið mitt heimili.
Við töluðum ekki mikið við afi
en í minningunni sitja svo ótal
margir hlutir sem minna á hann
og fá mig til að brosa, eins og
smitandi hláturinn sem lét mig
finna til gleði í hvert sinn sem ég
heyrði hann, hvernig hann
hnerraði og amma hrökk við og
skammaði hann í hvert sinn sem
það gerðist, róandi tónninn í
röddinni þegar hann las fyrir
mig þegar ég fékk að gista hjá
þeim sem barn og hvernig hann
raulaði oft á meðan hann keyrði.
Tónlist var eitthvað sem
fylgdi mér hvert sem ég fór á
þessum tíma. Lengstu stundirn-
ar sem ég átti í algerri þögn
voru með afa, en í löngum bíl-
ferðum brást ekki að einu sinni á
leiðinni stoppaði afi úti í kanti,
drap á bílnum og tók tíu mín-
útna blund. Og þar sat ég í al-
gerri þögn, beið eftir að lengstu
tíu mínútur ævi minnar liðu og
var alltaf jafn undrandi á að
hann gæti steinsofnað á innan
við 60 sekúndum og vaknað svo
stálsleginn tíu mínútum síðar.
Öll mín unglingsár bjó ég hjá
þeim og nú þegar tvær elstu
dætur mínar eru komnar á sín
unglingsár finnst mér einstök
tilhugsun að þau skipti sem
hann afi skipti skapi og þusaði
yfir því að ég væri með vesen
má, með góðum vilja, segja að
séu teljandi á fingrum annarrar
handar. Hugsanlega má bæta
við einum til fimm fingrum, en
miðað við hversu einstaklega
hvatvís ég var er það ansi vel
sloppið. Aðra eins þolinmæði í
einum manni held ég að sé erfitt
að finna þó víða sé leitað.
Söknuðurinn er sár en ég
mun alla tíð minnast þín, elsku
afi, með bros á vör og umfram
allt þakklæti fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig.
Takk fyrir mig, elsku afi.
Þín
Unnur Eygló.
Elskulegi Egill afi er fallinn
frá. Við þau tímamót í lífinu er
gott að geta rifjað upp allar góðu
minningarnar sem við eigum eft-
ir þær góðu samverustundir sem
við áttum saman. Minningar
sem staðfesta það sem maður
hefur alltaf vitað, það hversu
góð fyrirmynd afi var. Egill afi
var alltaf rólegur og lét ekki
mikið fyrir sér fara en var vinn-
andi dag og nótt eins lengi og
heilsa hans leyfði. Vinnusemi
hans myndi kannski ekki teljast
til fyrirmyndar hjá fjölskyldum í
nútímasamfélagi. Þrátt fyrir að
afi hafi verið sívinnandi var hann
alltaf til staðar. Við barnabörnin
vorum ætíð velkomin í vinnuna
til hans og fór ég ófáar ferðirnar
með honum um allar sveitir þeg-
ar hann var að þjónusta bænd-
urna. Alltaf hafði hann tíma til
að aðstoða mann hvort sem það
var með lærdóminn, koma
manni á milli staða eða útvega
spýtur til að byggja kofa. Gestir
og gangandi hafa ávallt verið
velkomnir á Bárustíginn til afa
og ömmu og fengið þar fimm
stjörnu þjónustu. Það voru for-
réttindi að geta farið þangað í
heimsókn hvenær sem var og
búið þar stærstan hluta þess
tíma sem ég var í framhalds-
skóla. Það var sama hvað maður
gerði af sér, aldrei varð afi
reiður nema kannski þegar hon-
um fannst eitthvað ganga of
hægt.
Elsku afi, minningarnar
munu halda áfram að hlýja okk-
ur um leið og við njótum áfram
samverustunda með Öldu
ömmu. Við þökkum þér sam-
fylgdina.
Vilhjálmur Árnason.
Fallega þögnin …
Í þögninni fann ég þig, þú minntir á
mig …
Við sátum þar saman og sögðum nú
lítið,
það þótti okkur gaman og því ekkert
skrýtið.
Við hittumst þar oft, við hittumst þar
enn,
nú höldum við áfram, einn dag í senn.
Þú lifir nú áfram, þú lifir með mér,
þú lifir í minningu minni af þér.
Ég vil að þú vitir hvers virði þú varst,
með vakandi auga þitt traust aldrei
brast.
Ég elska þig, afi, ég elska þig heitt,
að þú sért nú farinn, mér þykir svo
leitt.
Hvíl nú í hlýju, hvíl nú svo rótt,
nú er í þögninni alveg hljótt …
Sigurlaug Bjarnadóttir.
Dásamlegur maður er nú fall-
inn frá. Eftir stendur harmi
sleginn, en þó þakklátur systk-
inahópur frá Hvalnesi. Þessi
maður er langbesti afi í öllum
heiminum og við þau allra
heppnustu að eiga hann fyrir
afa. Elsku afi, þú varst fallegur
maður, jafnt innan sem utan. Þú
varst alltaf til staðar fyrir okkur,
hvert og eitt. Alveg sama hvað
bjátaði á gátum við alltaf leitað
til þín og sama hve óþekk við
vorum, alltaf fyrirgafstu okkur.
Að sitja við hlið þér í sófanum
gat oft dimmu í dagsljós breytt
og um stund gleymdust öll
heimsins vandamál. Engin orð fá
því lýst hve mikils virði þú ert
okkur og hve mikið við söknum
þín. Elsku afi, minningarnar um
þig eru svo ótalmargar og öll
eigum við okkar eigin uppá-
haldssögur af þér. Þessar minn-
ingar munu fylgja okkur alla tíð
og fylla okkur yl á köldum vetr-
arkvöldum og hressa okkur og
kæta á sumarstundum. Í raun
muntu ávallt vera í huga okkar
hvar sem við erum. Elsku afi, þó
þú sért ekki lengur meðal okkar
þá ertu alltaf með okkur því þú
lifir í hjörtum okkar. Minningin
um þig lifir alla tíð. Með okkur
muntu lifa því sögunar munu lifa
mann fram af manni, barn fram
af barni. Elsku afi, við þökkum
þér fyrir allt. Takk fyrir að vera
bestasti afi í öllum heiminum.
Nú ertu fallegur engill sem vak-
ir yfir okkur. Við munum alltaf
sakna þín. Alla tíð minnast þín
og ávallt elska þig. Bless, elsku
afi.
Ástar- og saknaðarkveðjur,
þín barnabörn
Oddný Alda, Egill Þórir,
Elín Ásta og Bjarney Anna.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Þannig mælir skagfirska
skáldið, en í dag er kvaddur
hinsta sinni minn kæri tengda-
faðir, Egill Bjarnason frá Upp-
sölum í Blönduhlíð. Okkar kynni
hófust fyrir tæpum 40 árum
þegar við rugluðum saman reyt-
um, ég og dóttir hans Ásta. Frá
fyrsta fundi okkar Egils í stof-
unni á Bárustígnum og til síð-
asta dags bar aldrei skugga á
okkar samferð og gott er að
minnast þess. Glettni og gleði
sem oftast var í kringum Egil er
minnisstæð og greiðvikni við
samferðafólkið einstök. Barna-
börnin nutu afa síns alla tíð enda
Egill góður í því hlutverki eins
og öðrum sem hann tók að sér,
en oft var vinnudagurinn langur
en alltaf tími til að skutla þess-
um og hinum og sinna alls kyns
verkefnum fyrir og með okkur
hinum í fjölskyldunni. Egill unni
landinu sínu og sveitunum enda
var það hans starfsvettvangur
og að sinna búnaðarstörfum.
Þannig er gott að muna hann.
Kæri Egill. Þakka þér fyrir
samferðina þessi ár og eigðu
góða komu á næsta stig tilver-
unnar. Mig langar til að senda
tengdamóður minni og öðrum
ættingjum samúðarkveðju með
þessum fáu orðum og sérstaka
kveðju og þakkir fær Árni Eg-
ilsson fyrir einstaka umönnun
og umhyggju fyrir þér.
Þeir vita það best, hvað vetur er
sem vorinu heitast unna.
(Davíð Stefánsson)
Farðu vel, kæri tengdafaðir.
Lárus Sighvatsson.
Félagsskapurinn og viðfangs-
efnin á mótunarárunum milli
tektar og tvítugs reynast mörg-
um drjúgt veganesti. Ég var svo
lánsamur að Egill föðurbróðir
minn kom mér í byggingarvinnu
í sveitum Skagafjarðar á
menntaskólaárunum um miðjan
áttunda áratuginn. Þar var víða
fjör á hóli, fjölbreytt mannlífs-
flóran, enginn slæmur og flestir
skemmtilegir og margt gat ég
lært til huga og handar. Föð-
urættina var líka að finna um
allar jarðir og þarna komst ung-
ur maður í tengsl við rætur sín-
ar. Þetta voru góðir tímar. Á
Bárustíg 1 var svo opinn faðmur
og endalaust hús- og hjartarými
hjá þeim Agli og Öldu, alla daga
og allar nætur fyrir allt og alla.
Það dásamlega fólk var ekki að
ergja sig á aukaatriðunum.
Nú hefur Egill, þessi sívinn-
andi, skemmtilegi og hláturmildi
frændi minn, kvatt okkur að
loknu löngu og drjúgu dags-
verki. Ég verð honum ævinlega
þakklátur fyrir hans hlut í því að
gera mig að því sem ég er.
Við Theodóra þökkum vinátt-
una og vottum Öldu og öðrum
aðstandendum samúð okkar.
Blessuð sé minning Egils
Bjarnasonar.
Grímur Már Jónasson.
Í rúma hálfa öld var Egill
Bjarnason ráðgjafi og leiðtogi
skagfirskra bænda. Hann ólst
upp á glaðværu menningarheim-
ili þar sem vinnusemi var dyggð
og nauðsyn. Vinnusemin var
Agli í blóð borin, níu ára gamall
gerðist hann kúskur í vegavinnu.
Kúskar teymdu kerruhesta frá
klukkan sjö á morgnana til sex á
kvöldin. Seinna var vinnudaginn
styttur í átta tíma. Það fannst
Agli iðjuleysi.
Eftir búvísindanám á Hvann-
eyri kom Egill til ráðunautar-
starfa í Skagafirði haustið 1949.
Egill var ekki mikill að vallarsýn
en bar mikla persónu. Hvar sem
hann kom vakti hann athygli,
léttleiki í fasi og smitandi hlátur
lífguðu umhverfið, snjöll tilsvör
og gamansögur lágu honum á
tungu. Hann kom til starfa í
Skagafirði þegar landbúnaður
vélvæddist óðfara. Undir forystu
Egils varð mikið uppbyggingar-
skeið í Skagafirði. Tæki Rækt-
unarsambandsins gengu allan
sólarhringinn, búin stækkuðu og
afurðir búfjár jukust.
Egill vann ávallt langan
vinnudag. Á sumrin var hann
oftast kominn á fætur fyrir allar
aldir, vann á skrifstofu BSS þar
til aðrir komu til vinnu. Þá var
ekið í sveitina, mælt fyrir skurð-
um, teknar út jarðabætur og
öðrum leiðbeiningarstörfum
sinnt. Stundum var seint gengið
til náða. Léttstígur var Egill um
skagfirsku mýrarnar við skurða-
mælingar og gekk bæði bændur
og samstarfsmenn af sér í kapp-
göngu við tveggja metra mæli-
stiku. Veturnir fóru í bókhald,
fundi og félagsstörf. Ekki mun
ofmælt að lengst af ævinni vann
Egill tveggja til þriggja manna
verk. Ósérhlífnin var með ólík-
indum, aldrei verkkvíðinn né
kvartandi yfir annríki, sagði oft-
ast já við öllu sem hann var beð-
inn, hlífði sér aldrei, hugsaði síst
um eigin hag. Stundum gekk
ekki allt eftir áætlun, bændur
urðu úrillir þegar jarðýta eða
grafa kom ekki þegar um var
talað, hliðarhalli var kominn á
hlaupareikning BSS í Búnaðar-
bankanum o.s.frv. Sumum
fannst þá reynandi að skamma
Egil en reiði virkaði ekki á Egil.
Það kumraði kannski ögn í hon-
um, hann leysti málið og svo
urðu allir sáttir. Egill hugsaði í
lausnum, ráðríkur en um leið
manna ráðhollastur og úrræða-
bestur. Raunsær með afbrigðum
og best fannst honum að leysa
mál hið snarasta, ekki eyða dýr-
mætum tíma í hangs eða end-
urtekningar. Hann var manna-
sættir og fékk oft viðkvæm
deilumál til úrlausnar. „Ég þarf
að tala við Egil,“ heyrði ég
bændur iðulega segja. Hann var
virtur hjá áhrifamönnum í land-
búnaði og stjórnkerfinu og beitti
gjarnan áhrifum sínum til lið-
veislu góðum málum í þágu
bænda.
Eftir að hann hætti störfum
hjá Búnaðarsambandinu starf-
aði hann að ritun Byggðasögu
Skagafjarðar og samdi fjöl-
marga æviþætti til birtingar í
Skagfirskum æviskrám. Eins og
áður voru afköst Egils með ólík-
indum, ódeigur og starfsglaður
allt fram til ársins 2012. Þá fór
heilsan að gefa sig, enn var hug-
urinn skýr en vinnulúinn náði
loks yfirhöndinni.
Að leiðarlokum þakka ég Agli
frænda mínum stuðning, sam-
starf og vináttu alla tíð. Öldu og
fjölskyldunni er vottuð samúð
um leið og glaðst er yfir ævi og
störfum Egils Bjarnasonar.
Bjarni Maronsson.
Egill Bjarnason HINSTA KVEÐJA
Vináttu sanna veittir þú mér,
þú varst mér alltaf svo góður.
Góðvild og kærleik gafstu mér
sem geymir nú minningasjóður.
Helga systir.
Davíð
útfararstjóri
551 3485 - www.udo.is
Óli Pétur
útfararstjóri