Morgunblaðið - 25.04.2015, Blaðsíða 86

86 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. APRÍL 2015
Hugrún Jónsdóttir
útfararstjóri
Rósa Kristjánsdóttir
útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Jón G. Bjarnason
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Katla Þorsteinsdóttir
lögfræðiþjónusta
Gestur Hreinsson
útfararþjónusta
Elín Sigrún Jónsdóttir
framkvæmdastjóri
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Snævar Jón Andrésson
útfararþjónusta
Útfarar- og lögfræðiþjónusta – Önnumst alla þætti þjónustunnar með virðingu og umhyggju að leiðarljósi Vesturhlíð 2 - Fossvogi - Sími: 551 1266 - www.utfor.is
Við þjónum allan sólarhringinn
✝ Margrét Krist-ín Jónsdóttir,
fæddist 2. sept-
ember 1919 á
Bjarmalandi í Döl-
um. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Klausturhól-
um 16. apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín Sig-
ríður Guðmunds-
dóttir, f. 16. apríl
1887, d. 20. ágúst 1951, og Jón
Bergmann Jónsson, f. 2. febrúar
1893, d. 5. apríl 1981. Systkini
Margrétar voru: Sigurfljóð, f.
17. júní 1918, d. 5. júní 2011,
Þorleifur, f. 25. nóvember 1921,
d. 12. apríl 2010, Jakob, f. 25.
september 1923, d. 15. desem-
ber 1998, Guðmundur, f. 2. sept-
ember 1925, d. 29. október 2010,
Jón Arinbjörn lést á fyrsta ári,
Jón, f. 18. mars 1928, d. 26. nóv-
ember 2008, og Ingunn, f. 5.
ágúst 1931.
Margrét giftist 1955 Siggeiri
ander Ámundason; og Lilju
Kristinsdóttur, f. 28.9. 1999.
Anna á eina stjúpdóttur og tvö
stjúpbarnabörn.
Margrét ólst upp í föð-
urhúsum á Bjarmalandi og síðar
að Litla-Langadal á Skógar-
strönd. Hún sótti farskóla og
var einn vetur í Húsmæðraskól-
anum á Staðarfelli. Á yngri ár-
um var hún í kaupamennsku í
heimasveitinni, og eftir lát móð-
ur sinnar sá hún um heimilið
fyrir föður sinn um skeið. Hún
fluttist síðan til Reykjavíkur og
vann þar ýmis störf, var m.a. við
heimilisstörf á Bessastöðum og
síðar í Þvottahúsi Sundhall-
arinnar. 1955 flutti hún að Holti
á Síðu og hóf þar búskap ásamt
manni sínum Siggeiri Björns-
syni. Þar var hún húsfreyja í um
40 ár. Þau hjón létu af búskap
árið 1989. Eftir það höfðu þau
vetursetu að Stóragerði 20 í
Reykjavík, en að jafnaði sum-
ardvöl í Holti, meðan bæði höfðu
heilsu til. Árið 2010 fluttist Mar-
grét á Hjúkrunarheimilið
Klausturhóla á Kirkjubæjar-
klaustri, þar sem hún lést.
Útför Margrétar fer fram frá
Prestbakkakirkju á Síðu í dag,
25. apríl 2015, kl. 14.
Björnssyni bónda í
Holti, f. 15. janúar
1919, d. 29. janúar
2004.
Dætur þeirra eru
Kristín Marín, f. 22.
mars 1958, búsett í
Reykjavík, sam-
býlismaður hennar
er Eysteinn Gunnar
Guðmundson, f. 7.2.
1953. Synir Krist-
ínar eru Þórarinn
Björn Sigurjónsson, f. 21.12.
1984; kona hans er Bjarney G.
Blöndal, þau eiga eina dóttur,
Bríeti, f. 1.10. 2010; Guðmundur
Gauti, f. 29.12. 1995, og Ólafur
Eysteinn, f. 20.1. 2000. Kristín á
einnig tvær stjúpdætur og fjög-
ur stjúpbarnabörn. Anna Björg
Siggeirsdóttir, f. 30. apríl 1961,
búsett í Reykjavík, sambýlis-
maður hennar er Kristinn E.
Hrafnsson, f. 21.7. 1960. Anna á
tvær dætur, Unu Margréti
Árnadóttur, f. 8.10. 1995, sam-
býlismaður hennar er Örn Alex-
Móðir mín blessunin er látin í
hárri elli. Ein af mínum fyrstu
minningum er af mömmu að
mjólka, ég þriggja ára að dunda
mér við að skvetta vatni úr blárri
plastfötu á fjósbekknum og Sám-
ur situr í flórnum og bíður eftir
mjólkurdropa, værð í fjósinu.
Ég man mömmu að mata okk-
ur systur á kjötsúpu og haust-
regnið beljar á glugganum.
Þessu fylgdu sögur af Skógar-
ströndinni og frá Bjarmalandi,
frá heimili afa og ömmu og öðr-
um löngu horfnum ættingjum,
sem urðu okkur ljóslifandi í frá-
sögn mömmu.
Ég sé mömmu fyrir mér við
eldavélina að baka pönnukökur
eða flatkökur. Maturinn hennar
mömmu var alltaf góður á bragð-
ið. Hráefnin voru yfirleitt einföld
og hún studdist sjaldnast við
uppskriftir af blaði, hafði þetta
bara í fingrunum. Fiskibollurnar
hennar voru afbragð, og minn-
ingin um kjötbollurnar kallar
fram vatn í munninn.
Ég minnist mömmu við
saumaskap eða að prjóna. Hún
var ekki sérlega afkastamikil við
handavinnuna en afar vandvirk.
Oft rakið upp og lagað, þar til
hún varð ánægð. Ullarsokkarnir
hennar með sniði þannig að þeir
löguðust að fætinum. Hún hafði
gaman af að föndra úr pappa,
lími og málningu. Dúkkurúm,
smíðuð úr pappakössum og
styrkt með bylgjupappa og lími,
máluð bleik með silfurlituðum
bryddingum, eru einhvers staðar
á háaloftinu, orðin lúin af mikilli
notkun. Kommóðu átti ég, smíð-
aða úr eldspýtustokkum og litla
kistu úr pappa, fóðraða með við-
arlitu veggfóðri.
Mamma var langt á undan
sinni samtíð varðandi endurnýt-
ingu og endurvinnslu. Engu var
hent sem nýtilegt gat talist. „Það
er búið að hafa fyrir því að búa
þetta til, og synd að farga þessu,
aldrei að vita hvenær þetta kem-
ur að gagni“. Dótið hennar
mömmu hefur oft komið sér vel.
Uppáhaldsstundir mömmu
voru þegar hún komst út, helst í
jarðabætur. Henni þótti gaman
að atast í mold og grjóti, hlaða
veggi, slétta, leggja þökur og
móta landslag. Þá stjórnaði hún
pabba og okkur krökkunum eins
og herforingi. Hún gat líka vel
hugsað sér að hafa jarðýtustjóra í
sinni þjónustu ef því var að
skipta.
Mamma var barngóð og mikill
dýravinur enda löðuðust að henni
börn og dýr og barnabörnin nutu
þessa. Okkur systrum var inn-
rætt frá barnæsku að „aðgát skal
höfð í nærveru sálar“ og að mað-
ur á að vera góður við dýrin.
Móðir mín gat verið föst á
meiningunni og vildi gjarna
„leiða manni fyrir sjónir“ sitt
sjónarhorn. Í mótþróa unglings-
áranna gat stundum skorist í
odda – ég er víst þrjósk líka. Eft-
ir á að hyggja má vera að sú eldri
hafi oftar haft rétt fyrir sér en
ljúft er að viðurkenna.
Lífið hennar mömmu var ekki
alltaf dans á rósum en á seinustu
árunum hennar var allt slíkt
gleymt. Hún mundi aðeins til-
finninguna um það góða og
skemmtilega í lífinu. Þegar hún
fluttist á Klausturhóla óttaðist ég
að henni mundi líða illa svo fjarri
nánustu ættingjum. Sá ótti
reyndist ástæðulaus. Hún bjó við
einstaklega gott atlæti á Klaust-
urhólum og bar þess augljós
merki að þar leið henni vel. Við
kveðjustund er efst í huga þökk
til starfsfólksins á Klausturhól-
um og sveitunganna fyrir alla
umhyggju og ástúð.
Kristín Marín.
Það lætur nærri að liðin séu 20
ár frá því við Margrét Jónsdóttir,
tengdamóðir mín, hittumst fyrst.
Það var í Holti á Síðu og þar átt-
um við næstu árin fjölmargar
góðar stundir. Með bónda sínum
Siggeiri dvaldi hún í Holti á
sumrin meðan heilsa beggja
leyfði, en Siggeir lést árið 2004.
Margrét kom í Holt meðan hún
gat og mér eru minnisstæðar
samræður við hana í eldhúsinu
um allt milli himins og jarðar;
allt frá grjóthleðslum til fagur-
fræði teskeiða. Manngæsku
hennar og hógværð fundu allir
sem nálægt henni voru og hún
hafði verkvilja langt umfram
aðra sem ég hef kynnst og leng-
ur en góðu hófi gegnir. Hún iðaði
í skinninu að gera eitthvað gott
fyrir umhverfi sitt, en lét sér
nægja í óeirð sinni og elli að
segja frá draumum sínum með
hæglátum hætti. Og mikil ósköp
hvað hún hafði gott minni á alla
hluti og hugmyndir; það slagaði
orðið langleiðina í heila öld sem
hún gat sagt manni frá áður en
yfir lauk, því margt mundi hún
úr frumbernsku sinni. Ég er líf-
inu þakklátur fyrir að hafa fengið
að kynnast Margréti og eiga með
henni samleið um tíma.
Stuttu eftir andlát Siggeirs
kom út ljóðabókin Fyrir kvöld-
dyrum eftir Hannes Pétursson
og þar í er þetta myndræna ljóð
sem mér hefur æ síðan þótt lýsa
þeim hjónum í Holti, þó það sé
sjálfsagt ekki hugsað þannig frá
skáldsins hendi:
Bjarma slær snöggt á bliknandi
garðinn!
Sjá! Þau tvö, ein saman
elskendurnir
ganga þarna ljósklædd hlið við hlið
og vefja hvort annað
öðrum handlegg sínum
en veifa hinum frjálslega frá sér í
golunni.
Þau ganga svo þétt saman hlið við hlið
að héðan, tilsýndar
eru þau einn maður, nei
alhvítur fugl, mikill, hann blakar
vængjum
og teygir hálsinn fram og upp
inn í fullsælu sem hann trúir að vari
frá eilífð til eilífðar.
Kristinn E. Hrafnsson.
Elsku amma.
Það var í fanginu á þér sem ég
sagði fyrsta orðið mitt. Við vor-
um í stofunni í Holti, amma og
rauðhausinn, og horfðum á kind-
urnar út um gluggann. Ég sagði
me.
Ótal margar minningar hrann-
ast upp núna eftir að þú hefur
kvatt þennan heim og mér þykir
svo ótrúlega vænt um þær.
Minningarnar um öll okkar sam-
töl um alla heima og geima og
líka um þrjóska ömmu sem reyn-
ir að kenna óþolinmóðri ömmu-
stelpu að sauma krosssaum. Það
var gott að koma til þín í Stóra-
gerði, þú gættir þess alltaf að
manni liði vel.
Fyrir stuttu sastu með okkur
mæðgum við eldhúsborðið í Mjó-
stræti og söngst upphátt með
Elly Vilhjálms á youtube. Tækn-
in virtist aldrei koma þér á óvart.
Eins og þegar ég talaði við þig á
skype í fyrsta skipti frá Svíþjóð.
Mér fannst svo skrýtið hversu
lítið skrýtið þér fannst það. En
kannski voru hlutir bara hættir
að koma þér á óvart, enda lifað
tímana tvenna, bæði í torfhúsi og
blokk.
Ég hugsa oft til ungu Mar-
grétar sem hafði ekki sömu tæki-
færi og ég til þess að láta drauma
sína rætast. Þessarar ungu konu
sem gat ekki menntað sig eins
vel og hún hefði viljað og hafði
augljóslega hæfileika til. Það bjó
eitthvað stórfenglegt í þér, elsku
amma mín, sem fékk ef til vill
ekki að skína sem skyldi. Þú
fékkst þó heilmikla útrás við að
yrkja en þú páraðir stórkostleg-
ar vísur niður á þá tómu blaða-
snepla og umslög sem þú fannst í
Holti. Það er heilmikill sannleik-
ur í mörgum þessara vísna og
húmor og bera þær vitni um allt
það sem þú hefur verið að hugsa.
Einvera er allra meina bót
einhver sagði, en ég ekki hót
á það trúi og vil því reyna að sanna
að hún verkar illa á heilsu manna.
Að of mikil einvera óholl sé öllum
er ekki að efa, jafnt konum sem köllum
hættan er þá að menn hugsi of mikið
og hafni svo öfugu megin við strikið.
Eitt sinn fyrir löngu, ég í þessu lenti
og ekki alveg strax úr því mér venti
þá fór ég að hugsa og hugsaði mikið
ég hafði næstum dottið um strikið.
(MKJ)
Allt fram á hinsta dag varstu
að spá og spekúlera eins og síð-
asta sumar þegar við sátum sam-
an fyrir utan Klausturhóla í góða
veðrinu og þú varst að velta fyrir
þér tilvist fjallanna, ekki á jarð-
fræðilegan hátt heldur heim-
spekilegan.
Þrátt fyrir að á þeim tíma haf-
ir þú ekki einu sinni verið með
það alveg á hreinu hvar þú værir
eða hver ég yfirhöfuð væri. Þú
sagðir ótrúlegustu hluti sem ég
mun aldrei gleyma.
Nú sígur að sólarlagið
Og síðdegisskuggar lengjast.
Í kvöldblænum hlýjum, hljóðum
Hugsanir okkar tengjast.
(Ólína Jónasdóttir)
Um síðustu helgi var ég á leið
austur með Stínu frænku til þess
að ná í dótið þitt. Það var svo fal-
legt þegar við nálguðumst
áfangastað að sólin virtist bara
skína yfir sveitina okkar og
Holtsborgina sem stóð þarna
tignarleg og mun áfram standa
vörð um allar minningarnar sem
ég á um ykkur afa. Ég trúi því
samt ekki enn að þú hafir aldrei
treyst þér upp á toppinn, amma.
Hvíldu í friði, ég mun aldrei
gleyma þér.
Þín
Una Margrét.
Margrét Kristín Jónsdóttir,
móðursystir mín, er látin á 96.
aldursári, fædd 1919. Fyrstu
minningar mína um frænku eru
eldri en sextíu ára. Á þeim árum
var miðstöð fjölskyldunnar í
Reykjavík hjá Kristínu Jónsdótt-
ur á Njálsgötu 58 sem var afa-
systir mín og föðursystir hennar.
Naut ég mikillar og góðrar at-
hygli frænku minnar.
Allt í einu skipuðust svo veður
í lofti – Margrét fór langt austur
á land til að vera sumarlangt.
Ferðin sú varð lengri en til stóð
því þar hitti hún sinn eiginmann,
Siggeir Björnsson, og gerðist
húsfreyja í Holti á Síðu og eign-
aðist tvær dætur, þær Kristínu
Marínu og Önnu Björgu.
Þó að Margrét flytti austur á
Síðu var hún í góðu sambandi við
ættingjana í Reykjavík. Þegar
erinda þurfti í Reykjavík dvaldi
hún alltaf ásamt manni sínum og
dætrum hjá systur sinni og mági.
Kristín Marín dvaldi einnig hjá
þeim á menntaskólaárum sínum.
Móðir mín og Margrét systir
hennar voru mjög nánar alla tíð
en aldursmunur þeirra var rúmt
ár. Þegar þær voru báðar orðnar
ekkjur og bjuggu báðar í
Reykjavík töluðu þær hvern dag
saman í síma klukkustundum
saman – afkomendum ekki til
ómældrar ánægju. Oft var farið á
kvöldin til að athuga hvort sím-
inn hefði dottið í gólfið.
Sem unglingur átti ég því láni
að fagna að dvelja sumarlangt
sem léttastúlka hjá þeim Mar-
gréti og Siggeiri í Holti. Góðar
minningar eru um heyskap í
brakandi þurrki og lykt af ilm-
andi heyi. Það var góð tilfinning
að vera treyst til verka eins og
þess að vera kokkur hjá brúar-
vinnuflokki og ekki voru mörg
orð höfð um það að kokkurinn
steikti saltkjöt í matinn. Ég man
ekki betur en þetta sumar hafi
alltaf verið sól og logn. Í dag sé
ég að ekki síst hefur það verið
Margrét frænka mín sem skap-
aði þessi hughrif með umhyggju
sinni og ástúð.
Dætur mínar, Ragnhildur og
Kristín, voru líka svo heppnar að
fá að vera í Holti að sumarlagi og
eiga góðar minningar frá þeim
tíma. Það er gleðiefni þegar vin-
áttubönd tengja nýja kynslóð.
Það segir sitt um Margréti að
börn og unglingar sem hjá henni
dvöldu á sumrum dáðu hana og
þótti mjög vænt um hana. Hún
var vel greind og vel af guði
gerð. Ætíð var létt yfir henni og
þó að hún hefði ekki hátt þá var
hún föst fyrir þegar þess var
þörf.
Þegar kær frænka fellur frá
þá fyllir söknuður hugann.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar og fjölskyldna, kæru syst-
ur.
Halldóra Guðmundsdóttir,
Ragnhildur Björg, Kristín
Sigurfljóð, Konráð Ragnar
og fjölskyldur.
Við fráfall Margrétar Jóns-
dóttur, húsfreyju í Holti, vakna
hjá mér margar góðar minningar
til lífs. Ég átti því láni að fagna
að hitta höfðingjann Björn Run-
ólfsson í Holti og hans góðu
konu, Marínu Þórarinsdóttur, í
byrjun safnastarfs í Skógum og
njóta velvildar þeirra og skiln-
ings. Siggeir í Holti og Margrét
urðu miklir velgerðarmenn hins
unga safns.
Frá þeim er komin ein höf-
uðprýði þess, íbúðarhúsið frá
Holti, tímamótabygging í sveit-
um milli Sanda, frá árinu 1878.
Margrét annaðist um starfs-
menn safnsins af umhyggju og
rausn er þar var ofan tekið og
ekki til endurgjalds horft.
Ég átti margar komur að
Holti og var alltaf fagnað þar af
mikilli hlýju. Ég minnist þess
enn hve gott mér var að koma
þar göngumóðum að kvöldi dags
eftir heimsókn frá Holtsdal og
Hervararstöðum og láta þreyt-
una líða úr sér við góðar veit-
ingar og spjall um liðna tíð og líð-
andi stund.
Margrét bar með sér öll ein-
kenni hinnar góðu húsfreyju, hlý,
ákveðin, viljasterk og veitandi.
Minning hennar geymist. Fjöl-
skyldu hennar eru sendar hlýjar
samúðarkveðjur frá Skógum.
Þórður Tómasson.
Margrét Kristín
Jónsdóttir
Kæri vinur.
Þremur tímum áður
en þú varðst allur
spjölluðum við sam-
an og ætluðum að hringjast á
daginn eftir. Við mér blasir nú í
dagbókinni að hringja í þig. Ég
get ómögulega strikað þessar lín-
ur út. Fráfall þitt var óvænt og
með öllu óskiljanlegt. Besti vinur
minn. Við vorum trúnaðarvinir
og áttum svo ótalmargt sameig-
inlegt en líka margt ekki sameig-
inlegt. Við kynntumst fyrir næst-
um 30 árum þegar þú komst til
starfa hjá Ólafi Gíslasyni & co hf.
Ég hafði ætlað mér að hætta og
hætti en ráðning þín breytti þar
um og ég kom aftur til starfa. Við
áttum góða samleið. Þú sá kæru-
Benjamín
Vilhelmsson
✝ Benjamín Vil-helmsson
fæddist 21. október
1960. Hann lést í
Hong Kong 17.
mars 2015. Útför
hans fór fram 10.
apríl 2015.
lausi og með á tak-
teinum „það má
ganga frá lausum
endum seinna“, en
ég sífellt í lausu end-
unum. Það átti vel
við og það gekk vel.
Margoft varð okkur
sundurorða en
margoft vorum við
líka fullkomlega
sammála. Við feng-
um fyrir tæpum
þrjátíu árum verðugt verkefni
sem okkur tókst að leysa ásamt
öðrum með myndarbrag og það
styttist í að við fengjum að njóta
en þín heimferð varð í fyrra fall-
inu. Við áttum eftir að vinna að
svo mörgu saman. Láta hug-
myndir sem við áttum verða að
veruleika. Ég mun gera mitt
besta til að vinna úr einhverjum
þeirra og minnast þín um leið,
kæri vinur. Aðstandendum öllum
votta ég mína dýpstu samúð og
hluttekningu. Megi minningin
um góðan dreng lifa.
Benedikt Einar Gunnarsson.