Són - 01.01.2010, Qupperneq 5

Til lesenda
Áttunda hefti Sónar kemur nú út þegar sólargangur er hvað stystur á
Íslandi og gleður vonandi lesendur sína með hækkandi sól enda aldrei
verið eins efnismikið og fjölþætt. Sónarskáld þessa heftis er ljóð -
skáldið og þýðandinn Ingibjörg Haraldsdóttir.
Segja má að þetta hefti fjalli einkum um skáldskap fornaldar og
ljóðagerð á nítjándu öld og í upphafi þeirrar tuttugustu. Fyrstu þrjár
greinarnar snúast allar um fornan skáldskap, dróttkvæði og Eddu
Snorra. Næstu fjórar greinar eru hins vegar um skáld seinni tíma.
Úlfar Bragason ritar inngang að Rímum um Mirsa-vitran eftir
Hólmfríði Indriðadóttur á Hafralæk sem uppi var á 19. öld og Þórður
Helgason rekur nokkuð áhrif Shillers á íslenskan ljóðskap. Þá eru
greinar um austfirska hagyrðinginn Gísla Wium og ljóð Stephans G.
Stephanssonar „Eloi lamma sabakhthani!“. Kristján Árnason tengir
svo tímana tvenna í grein sinni „Um formgildi og tákngildi íslenskra
ljóðstafa“ þar sem hann íhugar reyndar gildi stuðla í skáldskap allt
fram til dægurlagasmiða nútímans. Þá fjallar Benedikt Hjartarson um
nýstefnur í ljóðlist í lokagrein Sónar sem nefnist „Af þrálátum dauða
og upprisum framúrstefnunnar“. Hann rekur þar sögu „framúrstefn -
unnar“ í Evrópu síðustu hundrað árin og endar á að rýna nokkuð í
hvernig „stefnan“ birtist um þessar mundir hjá þeim skáldum ís -
lenskum sem kenna sig við Nýhil.
Fimm skáld eiga nú frumsamin ljóð í ritinu og hafa þau öll áður
gefið út ljóð sín á bók nema nítjándu aldar skáldið Hólmfríður Indriða -
dóttir en eftir hana birtast nú í fyrsta skipti Rímur af Mirsa-vitran. Auk
þess eru í heftinu ljóð tveggja erlendra skálda, serbnesku skáldkon -
unnar Iskru Penevu, í þýðingum Kristians Guttesen, og gríska skálds -
ins Konstantinos P. Kavafis í þýðingu Atla Harðarsonar. Af þessu má
sjá að efni þessa heftis er allfjölbreytt og er það von okkar, sem að rit-
inu stöndum, að lesendur allir finni þar sitthvað hnýsilegt.
Fyrir hönd Sónarsinna,
Kristján Eiríksson