Són - 01.01.2010, Side 34

HEIMIR PÁLSSON34
En er Sighvatur kom vestur í Dala spurðu vinir hans hversu
farið hefði með þeim bræðrum.
En Sighvatur segir að Snorri hefði öxi reidda um öxl svo
hvassa að hann ætlaði að hvetvetna mundi bíta þá er þeir fund -
ust. „Síðan tók eg hein úr pússi mínum ok reið eg í eggina svo
að öxin var svo slæ að hló á móti mér áður við skildum.“26
Hér hlýtur maður að syrja sig: Er það tilviljun að Sighvatur notar
sama orðalag og við finnum í Uppsalabók: „tók eg hein úr pússi
mínum“? Í fyrra skiptið varð heinin manna bani heldur margra, í
seinna skiptið dró hún allt bit úr öxinni.
Skáld í heiftarhug
Sumarið eftir heimkomu Snorra hefur Sturla um hann þau orð að
„Líkaði honum illa spott það er Sunnlendingar höfðu gert að kvæðum
hans.“ Þessi hugur birtist reyndar afar vel í vísu sem lang eðlilegast er
að eigna Snorra, þótt Sturla fari um það óljósum orðum. Björn
Þorvaldsson hefur verið veginn með spjótinu Grásíðu. „Voru þá
kveðnar í Stafaholti vísur nokkurar“ segir Sturla og heldur áfram:27
Þessi var ein:
Björn frá eg brýndu járni,
bragð gott var það, lagðan,
gerði Guðlaugr fyrðum
geysihark, í barka.
Auðkýfingr lét ævi
óblíðr fyrir Grásíðu.
Hvöss var hún heldr að kyssa,
harðmúlaðr var Skúli.
Ugglaust er það Snorri sjálfur sem kveður svo, og þá leynir sér
ekki haturshugurinn. Nú notar hann sjálfur steflínuna sem varð
kveikja níðsins, reynir að vega andstæðinginn eigin vopnum hans.
Það eru svo gráglettin örlög sem láta Snorra gera helmingafélag lífs
síns við ekkju Bjarnar skömmu síðar.
26 Sturlunga saga 1988:269–270.
27 Sturlunga saga 1988:269.