Són - 01.01.2010, Page 47

Úlfar Bragason
Mirsa-vitran
Rímur kveðnar af Hólmfríði
Indriðadóttur á Hafralæk
Nausti’ úr hrekst minn Kjalars knör,
hvernig tekst það reynslan skýrir;
hratt fram ekst hans ekki för
af því sextug kerling stýrir.
Eins mun fara um Fjalars drykk,
finnst hann spar í hyggjusjóði;
öld mig bara ætlar gikk
ef eg Hjar[r]ands staupið ljóði.
Óð því syng eg sjálfri mér
sinnis ringa’ ef mætti ama;
minn jafningi’ ef einhver er
eyða þvingun kann við sama.
Skemmtin kvæði skapa ró,
skýr uppfræðing yndi veldur,
betri’ úrræði þurfum þó
þegar glæðist mótgangseldur.
Svo hefst þriðja ríma um Mirsa-vitran sem Hólmfríður Indriðadóttir,
húsfreyja á Hafralæk í Aðaldal orti þegar hún var um sextugt. „Ekki
fer allt eftir aldrinum“, segir máltækið. Það sannaðist á Hólmfríði en
þegar hún setti saman rímurnar um Mirsa-vitran bjóst hún við að líf
sitt væri á enda. Hún varð hins vegar allra kerlinga elst. Þegar hún
lést komin á níræðisaldur árið 1885 hafði hún verið tekin í röð
alþýðuskálda.1 Hún hafði einnig innprentað nýrri kynslóð afkom-
1 Íslenzkar æviskrár (1978:376); Finnur Sigmundsson (1966:69).