Són - 01.01.2010, Qupperneq 119

UM LJÓÐIÐ „ELOI LAMMA SABAKHTHANI!“ EFTIR STEFÁN G. 119
þeim áhrifum sem hann verður fyrir af helgum arfi gyðinga. Hann
fyllist þeirri tilfinningu að honum sé hlutverk ætlað og þykir spá-
mannlegur. Þessu næst fara sex erindi sem birta þann kjarna sem
Stefán sér í kenningu Krists. Síðan víkur hann að viðtökum þeim sem
orð Krists hljóta og fjalla fimm lokaerindi fyrsta kafla um þetta efni.
Stefán gerir hvort tveggja í senn að lýsa röngum skilningi manna á
kenningunni og skýra af hverju hann er sprottinn:
Og fjöldinn enn ei eftir tók,
að ekki er hugsjón „lærdómsbók“,
því flestir halda hún hlotnist send
í hugvekjum, sé lærð og kennd.
En hún er sál þín sjálfs með rök
in sömu, þrá og hugartök
sem hins, er stóð við hennar dyr,
þó hundrað öldum lifði fyrr.
Þá er komið að miðhluta ljóðsins. Í tveimur erindum túlkar Stefán
orð Jesú á krossinum sem heiti ljóðsins er sótt til. Persónulegur skiln -
ingur hans á þeim myndar þann ás sem ljóðið hverfist um. Kristur
örvæntir vegna þess að árangur af siðferðisbetrun hans virðist smár.
Í lokaerindunum sjö hugleiðir skáldið starf umbótamanna á öllum
tímum og „afdrif“ þeirra.
Bygging ljóðsins er mjög rökvísleg og eitt rekur annað að kalla má
í afar eðlilegri röð. Ljóðið rís hæst í lokaerindunum tveimur þar sem
komið er að starfi skáldsins og bóndans og liggur ekki fjarri sá skiln -
ingur að Stefán meti þar sitt eigið lífsstarf á þessum tveimur sviðum:
Og skáldið hreppir hlutfall það,
sem hversdagslífið þrengir að,
sem hnígur undir önn og töf
með öll sín beztu ljóð í gröf.
Og sjálfur bóndinn veit það vel,
sem vildi græða kalinn mel,
en svo mikið er víst að guðspjöllin tilfæra enga eiginlega tímasetningu þó svo að
klókir menn hafi reynt að búa hana til. Sýnir þetta á sinn hátt hve tamt Stefáni er
að leita jarðbundinna eða „náttúrulegra“ skýringa í hverju máli.