Skagfirðingabók - 01.01.1993, Blaðsíða 41

KENNARINN A KRÓKNUM
Feðgarnir Jón og Jóhannes sonur hans sjö ára, voru eitt sinn
sem oftar samferða á leið í skólann, en daginn áður hafði Jón
neyðst til að vísa dreng úr skóla fyrir ítrekuð brot og óspektir.
Þegar þeir komu á aðalgötuna vék sér að þeim maður og hellti
sér yfir Jón með óbótaskömmum og mikilli illsku. Þetta var
faðir brottrekna drengsins, enginn skapstillingarmaður „og lá
víst mjög nærri að hann ekki stillti sig um að ráðast á mig með
ofbeldi og misþyrmingum."
Jón bað Jóhannes að halda fyrir sig á bókabunkanum sem
hann var með og fór úr jakkanum og rétti honum sömuleiðis.
Þetta var rétt eftir hádegið og slangur af fólki á götunni sem
staðnæmdist við hávaðann til að sjá hvað gengi á. Jón bretti
upp ermarnar og kallaði til fólks að vera til vitnis ef hinn æsti
faðir flygi á sig og lýsti hann ábyrgan fyrir afleiðingunum. Við
þetta sljákkaði í föðurnum og hann hafði sig á brott. „Þannig
tekur nú sá faðirinn því þegar sýnd er alvara agalausu barni,“
skrifar Jón í dagbókina um kvöldið.
Eftir námsreglugerðinni bar Jóni að sjá til þess að skólabörn
kynnu lög við nokkur ættjarðarljóð en það gekk ekki alltaf
átakalaust. I dagbókinni lýsir hann slíku atviki:
Siggi litli Bjarnason [breytt nafn] er óhlýðinn í tíma.
Vill ekki syngja með. Eg verð strangur við hann en ekki
vondur. Sé að það er af stífni. Segi að hvað góður dreng-
ur sem einhver hafi verið, þá nægi ein óhlýðni til að
hann geti ekki verið hér lengur nema endurkalla hana.
Seinni partinn kemur hann með bréf frá sér til mín. Bið-
ur fyrirgefningar. Segir að orsökin hafi bara verið stífni
og vonska í sér. Segist ætla með Guðs hjálp að verða
hlýðinn og góður drengur framvegis. Eg gleðst og græt
yfir barnslegri hreinskilninni og því góða innræti.
Jón var tuttugu og sex ára gamall þegar hann hóf ævistarf sitt
við skólana á Sauðárkróki. Hann fylgdist með smiðunum ljúka
við nýja skólahúsið, sem í var ein kennslustofa fyrir barnaskól-
39