Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2015, Qupperneq 99

98
beint á óvart. Ég vil taka það fram að þessi austurríska vinkona mín hló
síðan þegar hún sá verkið tilbúið og þótti það skemmtilegt.
Þegar ég hafði samband við Marteinn Þórsson kvikmyndaleikstjóra og
Árna Grétar tónlistarmann þótti þeim hugmyndin ögrandi en fyndin. Það
þótti mér sjálfum líka. Mér þótti hugmyndin og verknaðurinn sjálfur mjög
fyndinn og ég skemmti mér konunglega allan tímann bæði við upptökur á
mynd og hljóði. Það var mikið hlegið. Ég er mjög ánægður með þetta verk
og viðbrögðin við því eru líka áhugaverð. Verkið er fullkomið eins og það
er og það vantar ekkert í það að mínu mati. En Haukur hefði eflaust gert
verkið öðruvísi ef hann hefði gert það á annað borð.
En ég hafna anti-semitisma þótt ég sé mögulega að dansa í kring um
hann eins og ég geri við margt í mínum verkum. Ég nota ekki marg-
ar táknmyndir en sterkar. Ég kaus að hafa þetta pínu loðið og opið svo
fleiri spurningar vakni. En fyrst og fremst er ég að gagnrýna og benda á
tvískinnunginn í framkomu hinnar „Guðs útvöldu þjóðar.“ Gagnrýni er
ekki hatur heldur ætluð þeim til gagns sem gagnrýndur er. En vissulega er
ég ekki að ráðast á garðinn þar sem hann er lægstur þar sem stjórnvöld í
Ísrael hafa tangarhald á Bandaríkjamönnum og stuðningsmenn Ísraels eru
voldugir. En ég tel nauðsynlegt að senda þeim skilaboð að við séum ekki
öll meðvirk með þeim og að við óttumst þau ekki.
Kristinn:
Við getum þá kannski slegið botninn í umræðu okkar um þetta tiltekna
verk með því að segja að þið séuð í grundvallaratriðum ósammála um
hvort íronía, í skilningnum margræðni, sé yfirhöfuð til staðar í verkinu. Þar
liggi kannski hundurinn grafinn. Snorri sér loðna og opna óræðni þar sem
Hauki Má finnst skorta nauðsynlega margræðni.
En mér finnst líka mjög áhugavert hvað persónulegt umhverfi og upp-
lifun Snorra er þýðingarmikil fyrir verkið, að minnsta kosti að dómi hans
sjálfs. Verkið virðist öðrum þræði ögrun við þætti í umhverfi Snorra þar sem
hann bjó í Belgíu en einnig viðbrögð við því óréttlæti sem Palestínumenn
eru beittir af Ísraelsríki. Svo virðist einnig á lýsingu Snorra að húmorinn,
eða það hlægilega, við myndbandið felist að einhverju leyti í þeirri spennu-
losun að taka ákveðna áhættu, sýna óttaleysi og „dansa í kringum anti-
semitisma“ eins og Snorri orðar það.
Þó hangir í loftinu að í skipan leikara með Downs heilkenni í hlut-
verk rétttrúnaðargyðinga kunni að hafa falist einhvers konar forvirk íron-
KRISTInn ScHRAM