Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1969, Blaðsíða 91

MÚLAÞING
89
að ræða. Hann hafði með sér einhverja næringu, og þarna
voru þá mæðgurnar frá Víðidal undir stórum steini og höfðu
hafzt þar við um nóttina.
Frá Hvannavöllum mun Jón hafa farið út í sveitina, en síð-
ar í Þoimóðshvamm til Ara bónd-a Eiríkssonar sem áður bjó
á Geithellum og átti % úr þeirri jörð eða 12 hundruð á lands-
vísu. Má vera að ég geti Ara og hans fólks nánar síðar. Hjá
hanum í Hvamminum mun Jón hafa dvalið í tvö ár, fór þang-
að 1855 en í Múla 1867 vinnumaður til Sigurðar hreppstjóra
Brynjólifssonar og mun hafa verið þar eitt ár.
Á þessum árum bjó á Rannveigarstöðum Eyjólfur Jónsson
bó.nda þar Eyjólfssonar prests Teitssonar á Hofi. Hann var
ungur maður, kvæntur fyrir fáum árum Guðrúnu Sigurðar-
dóttur bónda Antoníussonar í Hamarsseli ,í Hamarsdal. Eyj-
ólfur lézt vorið 1858. Eftir lát hans var Guðrún fyrirvinnu-
iaus. Bauð þá Sigurður á Múla að gefa eftir vistarráð Jóns
ef hann vildi fara fyrirvinna til Guðrúnar og réðst það svo
að Jón fór þangað. Þau Eyjólfur og Guðrún áttu einn son Jón
að n*afni sem þá var þriggja ára. Það var trú sumra á þeim
árum að dauða Eyjólfs hefði valdið draugur sem fylgdi ætt
hans og hét Stuttfótur, líka kallaður Rannveigarstaðadraugur-
inn. Hann átti að halda sig undir kletti einum beint niður af
Rannveigarstaðabænum sem kallaður er Skerið. Líka var áiit-
ið að krankleiki sá er Guðrún ekkja Eyjólfs tók síðar væri af
völdum Stuttfótar, en sjúkdómur sá leiddi han*a til bana 12
árum eftir lát Eyjólfs. Hann dó úr taksótt sem þá var kölluð
sem auðvitað hefur verið lungnabólga.
Sumir töldu að Eyjólfur hefði verið göldróttur. Eitt sinn að
vorlagi reri hann til fiskjar innan af Hærukolisniesi, en það
er stutta bæjarleið frá Rannveigarstöðum og stendur úti við
fjörðinn. Reru þeir út Melrakkanesós og suður í Hrómundar-
bót. Þetta var að vorlagi og kalt. í veðri og báru hásetar sig
kuldalega. Spurði þá Eyjólfur hvort hann ætti að útvega þeim
eitthvað sem hlýjaði þeim og tóku þeir því heldur vel. Eyjólf-
ur tók þá upp vasahníf sinn og fór að bora með honum ofan
í þóftu í bátnum. Allt í einu gaus þar upp vökvi. Sagði þá