Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2000, Blaðsíða 84

Múlaþing
Ormarsstaðir, Refsmýri og Miðhúsasel í Fellum.
Ljósm.: 5. júlí 1999, SGÞ.
kirkjubekk.“ Eg heyrði talað um það í
Fellum að þetta vaxtarlag Borgu stafaði af
því hve faðirinn hefði verið ungur þegar
hún kom undir. Þá var notast við einföld-
ustu lífeðlisfræðina. En sé eitthvað hæft í
sultarsögu móðurinnar hjá Margrétu á
Geirólfsstöðum mætti ætla að hún hafi ekki
mjólkað barninu nóg og þar í lægi lítill
þroski Borgu, því lengi býr að fyrstu gerð.
„Margur er knár þótt hann sé smár“.
Borga afkastaði sínum störfum ekki síður
en þær stærri. Hún var dugleg rakstrarkona
á engjum. Borga var ekkert smáfríð svona
lítil, en ungleg var hún lengi. Smávöxnum
konum tekst oftast betur að sýnast yngri en
aldurinn segir til um. Borga var hraust alla
ævi og ekki kvillasöm. Ekki man ég eftir að
hún lægi í rúminu einn dag meðan hún var
í Refsmýri.
Borga var ekkert umtalandi um aldur
sinn fram eftir árum né afmælisdag. Henni
tókst að fresta öldrun sinni óvenju lengi.
Klæðnaður hennar fór vel og hún hélt hári
sínu í vexti með því að þvo það upp úr
nýpissuðu kúahlandi einu sinni í viku.
Þetta hárlyf trúði hún á og dugði það henni
vel. Hún hafði heldur þunnar fléttur en hélt
þeim fram í elli.
Borga vissi nöfn á mörgum íslenskum
blómjurtum. Sauð hún úr þeim seyði og
drakk og smyrsli bjó hún til úr þeim líka.
Við þetta dundaði hún eftir að ellin fór að
sækja að henni.
Borga var vinnukona í Refsmýri í níu ár
hjá Angesi Pálsdóttur (móður minni) sem
bjó þar ekkja í 11 ár, eftir að hún missti
mann sinn 1912, Helga Hallgrímsson frá
Birnufelli (bróðurson hennar). Hún var
trútt og gott hjú eins og að framan er sagt og
hugsaði einungis um afkomu heimilisins
þar sem hún dvaldi. Okkur systkinunum í
Refsmýri þótti orðið vænt um þess frænku
82