Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2000, Side 15

Svefnósar
( ' í -v v
\
Þorsteinn við Bálið. Ljósm.: Sig. Blöndal
eitthvað þungstígur og þreytu-
legur. - Það upplýstist að
Blöndal hefði verið í innkaupa-
leiðangri hjá KHB á Egils-
stöðum fyrr um daginn, og nú
var hann að koma með skyr og
fleiri nauðsynjar til Ingibjargar.
Hann hafði einfaldlega heyrt
skvaldrið í okkur og gengið á
hljóðið til að sjá hvað um væri
að vera. Við sögðum að honum
myndi ekki veita af smá-hress-
ingu með okkur eftir annir
dagsins. „Nema hvað“, (algengt
orðtæki hjá Blöndal); hér stoð-
uðu engar mótbárur.
Á vængjum söngsins
Það leið ekki á löngu þar til
fegurð næturinnar og kraftur
líkjörsins hafði laðað menn til
söngs. „Bláfjólu má í birki-
skógnum líta...“ Þótt öðru
hverju væri stutt við söng þessa
karlakvintetts með trompet- og gítar-
hljómum mun einhver hafa haft orð á því að
tilfinnanlega vantaði kvennaraddir til að
auka litbrigði söngsins og ánægju stundar-
innar. Því þótti rétt að sendiboði færi upp í
verkamannabústað til að kanna hvort Björg
væri sofnuð. Ekki fer sögum af því hvort
söngurinn hafði þegar raskað draumró
hennar eða hvort sendiboði þurfti að vekja
hana af draumi. Hitt er á hreinu að stuttu
síðar hafði ekki bara Björg slegist í hópinn
heldur líka Heiðrún. Leiða má líkur að því
að runnið hafi tvær grímur á Björgu að fylla
ein kvenna flokk þessara söngglöðu og
ærslafullu nátthrafna. Því hafi hún farið til
fundar við Heiðrúnu og fullvissað hana um
að Guðmundur væri fullfær um að gæta
Jóns, sex ára sonar þeirra, um stundarsakir.
Það var vítamínsprauta fyrir „kórinn“ að
fá þær Björgu og Heiðrúnu til liðs við sig.
En varla var söngurinn kominn í gang að
nýju þegar menn fóru að hafa orð á því að
nú vantaði bara Þorstein. Það lá víst við að
sendboði væri rokinn af stað niður að
Svefnósum þegar Sigurður Blöndal tók af
skarið með þessum orðum: „Nú förum við
blysför til skáldsins"! Tillagan fékk
dúndrandi undirtektir. Og þótt einhverjir
litu á klukkuna og væru með vangaveltur
um að Þorsteinn myndi þegar sofnaður var
meirihlutinn á því að undir svona
kringumstæðum væri fyllilega réttlætanlegt
að vekja hann. Hins vegar væri aldeilis ekki
sama hvernig það væri gert. Mann eins og
Þorstein yrði að vekja með alveg sérstökum
hætti. Já, með tilkomumiklum hætti. Því
ekki það.
13