Jón á Bægisá - 01.09.2003, Blaðsíða 12

Ókunn írönsk skólastúlka
„Hvernig eignuðust þið peningana?“ spyr ég full tortryggni. Þau hlaupa
hrædd burt. Eftir svolitla stund áræðir dúkkan að tala við mig. Þegar ég
kemst að því að þau hafa tekið peningana úr buddunni hennar mömmu
þá læsi ég þau inni í músagildru sem stendur úti í horni á stofunni. Svo vef
ég laki um höfuðið á mér og græt þar til augun verða eins og bollar fullir
af blóði.
A leiðinni í skólann kemst ég að því að slæðan sem ég ætlaði að kaupa
handa mömmu er ekki lengur í búðarglugganum. Hún var ólífugræn á lit-
inn með blómamunstri. Aftur fyllast augun af tárum og ég græt alla leið-
ina í skólann. Og meðan kennslukonan les fyrir okkur teikna ég slæðu sem
berst burt með vindinum. Og ég teikna mikið af svörtum skýjum á him-
ininn og mála tvö augu full af tárum á eitt þeirra.
Það er mynd af sólinni í kennslubókinni okkar. Við áttum að skrifa orðið
sól á heila síðu, sagði kennslukonan. Ég teikna læk í stílabókina mína. Sól-
in speglast í honum. Hann bugðast við ræturnar á háu fjalli. Ég teikna líka
fjöldann allan af stjörnum á himininn. Undir myndina skrifa ég: „Him-
inninn er fullur af stjörnum, sólin er sokkin í ána, vatnið er blátt og það
rennur um skóg sem er fullur af blómum. Blómin eru rósrauð.“
„Þú hlustar ekki á það sem kennarinn er að segja okkur,“ segir dúkkan
brosandi. Svo bætir hún við: „Sagði hún ekki að jörðin snerist og þess
vegna væri dagur og nótt?“
„Sannaðu það,“ segi ég.
„Ég er að segja satt, trúðu mér. En við getum ekki skilið að jörðin skuli
snúast,“ segir hún með spekingssvip og stappar um leið niður fótunum.
„Sjáðu hvernig hún lætur undan.“
Við förum upp að fjallinu hjá læknum. Vatnið í honum er heiðblátt. Ég
ríf af blómgaða trjágrein og fleygi henni í lækinn. Greinin lítur út eins og
fjöldinn allur af blómum sé á floti í vatninu. Þegar við beygjum okkur yfir
lækinn sjáum við sólina líða ísmeygilega yfir sandinn á lækjarbotninum,
sílin elta hana og hún segir þeim hvernig dagurinn í dag hafi verið. Við
sitjum á árbakkanum og dinglum löppunum niðri í vatninu. Það er ískalt.
í vatninu speglast stjörnurnar, dúkkan mín og og blómgaðar trjágreinar.
Ég klifra upp í tré og sæki ellefu stjörnur ofan af himninum, svo príla ég
niður aftur. Ég tek blómguðu greinina upp úr læknum, þvínæst legg ég af
stað heim og tek dúkkuna með mér. Ég lími stjörnurnar á himininn á
myndinni og festi líka blómin á greinarnar á stóra trénu.
Þegar ég vakna morguninn eftir sé ég að stjörnurnar eru horfnar og
vindurinn hefur feykt blómunum burt. En sólin skín yfir fjallstindinum.
io
á JBagaöiá - Tímarit pýðenda nr. 7 / 2003