Jón á Bægisá - 01.09.2003, Blaðsíða 10

Ókunn Irönsk skólastúlka
er kolniðamyrkur alls staðar. Pabbi heldur á blysi og ber það upp að and-
litinu á mér. Mig logsvíður í framan.
„Hvar eru fötin mín?“ öskrar hann. Ég æpi upp úr svefninum og vakna
með andfælum. Vesalings dúkkan mín og broddgölturinn verða logandi
hrædd og hlaupa æpandi burt. Ég ákveð að fara aldrei framar í föt af dánu
fólki. I gær þegar ég var komin heim úr kirkjugarðinum gróf ég litla gröf
í blómabeð og lét ofan í hana allt sem var á kerrunni. A eftir fórum við öll
að gráta hjá gröfinni, dúkkan, broddgölturinn og ég.
Þegar ég toga í hárið á mér verður dúkkan óð af öfundsýki.
Margar litlar blöðrur koma fram kringum munninn á mömmu núna þeg-
ar hún liggur í hitapest. Hún fær líka beinverki. Ég sýð handa henni hrís-
grjón. Hún hefur ekki efni á því að fara til læknis. Þegar hrísgrjónin eru
soðin fer ég inn í eldhús að sækja þau. Þá sé ég að dúkkan er að háma þau
í sig en broddgölturinn leikur sér að lokinu á pottinum. Ég lem þau bæði
með beltinu hennar mömmu. „En við vorum bara í gestaleik,“ segir dúkk-
an og reynir að afsaka sig.
Fyrir nokkrum dögum fann ég hest á götunni og stakk honum í vasann.
í morgun tók ég eftir því að hesturinn var búinn að éta upp til agna vas-
ann á treyjunni minni. Hann át líka gat á peysuna sem kennslukonan var
í. Hún lúbarði mig út af því. Bannsettur asni getur þetta hestfífl verið!
„Þú átt að éta gras,“ segi ég við hann.
„Hvernig er það á litinn?“ spyr hesturinn.
„Það er grænt,“ svara ég. Nú étur hann allt sem er grænt.
í dag teiknar kennslukonan sveitalandslag á töfluna. Allt í einu kem ég
auga á hestinn sem hámar í sig grængresið, svo stekkur hann niður á kenn-
araborðið.
„Skammastu þín, bikkjan þín,“ hvæsi ég á hann.
„Mæðradagurinn er á næstunni, reynið þið nú að gera eitthvað," segir
kennslukonan. Ég stend á fætur og ætla út. Kennslukonan horfir reiði-
lega á mig gegnum gleraugun. Ég sný strax við og skríð undir borðið
mitt. Þegar ég er komin þangað skipa ég hestinum og broddgeltinum
að safna saman litastubbum sem liggja á gólfinu og láta mig hafa þá.
Eftir svolitla stund kemur hesturinn með rauðan stubb í kjaftinum.
Hann hefur stolið honum frá einhverjum krakkanum. Um leið hrín
hesturinn. Kennslukonan eltir hann. Hesturinn sér það og stekkur um-
svifalaust út um gluggann. Þegar ég kem heim sé ég að hesturinn hef-
ur gróðursett stubbinn og vökvað hann með því að fylla munninn af
8
á .Say/.já — Tímarit rýðenda nr. 7 / 2003