Jón á Bægisá - 01.09.2003, Blaðsíða 8

Ókunn írönsk skólastúlka
Ég græt alla nóttina, fram á morgun. Mamma fer ekki í vinnuna, held-
ur fylgir mér í skólann.
„f guðanna bænum láttu hana hafa þau aftur,“ segir mamma bænarrómi
við kennslukonuna. „Við erum ekki það vel stæð að við getum keypt nýja
dúkku handa henni.“ Frökenin lætur mig fá dúkkuna og broddgöltinn aft-
ur. „Hvað þýðir að vera vel stæður?“ spyr ég mömmu.
Þegar við erum komin heim þá biðja dúkkan og broddgölturinn mig
um að koma í „skólaleik". Ég fræði þau um bókmenntir. Svo fer ég að
kenna þeim að reikna. Þá sé ég að dúkkan fer með hendurnar niður í pok-
ann sinn.
„Hvað vantar þig?“ spyr ég.
„Ég ætla að ná í tvinna til þess að búa til hár á dúkkuna mína,“ svarar
hún. Það fykur í mig eins og vant er, því að hún er alltaf svo öfundsjúk.
Mamma kemur snemma heim úr vinnunni og þá getum við ekki leikið
okkur lengur. Ég opna stílabókina og skrifa „DÚKKA“ á heila síðu og svo
skrifa ég aðra heila síðu þar sem stendur bara „BRODDGÖLTUR“ í stað-
inn fyrir það sem mér var sagt að skrifa heima. Dúkkan mín og broddgölt-
urinn opna líka sínar stílabækur. Ég segi þeim hvernig þau eigi að skrifa
nafnið sitt en þau skrifa ekki neitt heldur leika sér og teikna bara það sem
þeim dettur í hug. Þau eru svo vitlaus! Dúkkan teiknar tvö stór fjöll. Tind-
urinn á öðru þeirra er fjólublár. En sólin er að koma upp bakvið hinn tind-
inn. Það er ríðandi maður á leið yfir fjöllin. Hjá öðru fjallinu er pínulítill
brunnur. Dúkkan mín heldur að hann sé stór og djúp á, full af rauðum
fiskum. Það er manneskja að synda í ánni. Þarna eru gæsir með síli í gogg-
inum. Þær eru búnar að éta helminginn en spýta afganginum út úr sér.
Það er fullt af kúm á árbakkanum og þarna er líka hænsnahópur. Dúkk-
an mín heldur að það sé annað eins af hænsnum inni í kofanum sem má
sjá á árbakkanum. Það liggja nokkrar svartskjöldóttar beljur á túnbletti og
teygja úr skönkunum. Kringum þær er girðing úr timbri. „Af hverju ætli
kýrnar liggi svona út um allt eins og hráviði?" spyr dúkkan. Hún hugsar
sig um svolitla stund og svarar sér svo sjálf: „Ertu ekki búin að sjá gæsirn-
ar sem liggja þarna og teygja úr löppunum?“
„Jú“, svara ég.
„Jæja,“ bætir hún við, „sérðu ekki að kýrnar gera það líka?“
,Af hverju varstu að teikna þetta?“
„Ég sá landslag líkt þessu þegar þú varst að lesa fyrir okkur í sögubók-
inni í gær,“ svarar dúkkan. Ég yrði ekki hissa þó að dúkkan mín yrði ein-
hvern tíman frægur listmálari. En broddgölturinn, asninn sá arna, hann
teiknaði ekkert nema tvö löng strik, og á milli þeirra voru mörg mislit
6
á Æœýf/rU/, — Tímarit þýðenda nr 7 / 2003