Jón á Bægisá - 01.09.2003, Blaðsíða 32

Wail Ragab
þess vegna eins magur og maðkur. Menn sögðu mér að láta rannsaka mig
og ég gerði það. En ég þjáist enn af útstreymi að innan og út. Undir niðri
niðurgangur, í miðju miklir verkir og uppávið þörf fyrir að spýja. Efri hluti
líkamans móttekur boðin og losar sig við afganginn af eggjanúðlum og
kjöti fram fyrir brúna skóna á steinlagningu Kasr-an-Níl-strætis. Það
myndast meltar fígúrur, sönnun þess að maginn á mér hefur enga löngun
lengur að senda matinn áfram til þarmanna sem áður réðu við heil rauð
vínber. Nálar spretta fram í öllum líkamanum um leið og ég hreyfi mig að-
eins. Ég klæði mig úr peysunni, bolnum, buxunum og loks nærfötunum;
kannski finn ég eitthvað í þeim, en ég finn ekki neitt. Líkami minn þekk-
ir ekki hárið á mér lengur og varpar því á koddann þaðan sem ég fjarlægi
það á hverjum morgni. Mig vantar engan sem skýrir vandamál mitt í
tengslum við föður minn svo vel sé. Ég get ekki borðað lengur og nært
maðkana þegar faðir minn hefur undanfarin tvö ár þurft að þola gagnstætt
ferli. Ég skil það ofurvel, en finn eftir sem áður enga lausn.
Gauti Kristmannsson íslenskaði
„Skrifin voru tilraun til að hreyfa handarvöðvana“
Þannig urðu skrifin að hagnýtri iðju hjá Wail Ragab. Handarvöðvar hans hættu að hreyfa
sig áður en hann náði 27 ára aldri.
30
á .G3ayráá - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 7 / 2003