Félagsbréf - 01.12.1959, Síða 12

10
FÉLAGSB RÉF
Urðum við þá miklir mátar. Magnús var alveg einstaklega skemmtilegur og
örvandi námsfélagi. Kappsamur, hvassgreindur og glöggur, en gaf sér þó
gott tóm á milli til þess að rabba um skáldskap og heimspeki og ráðgátur
og viðfangsefni lífsins, eins og gerist og gengur meðal æskumanna. Mér
fannst hann þá og löngum síðan einhver skemmtilegasti maður, sem ég
hef kynnzt og deilt geði við, og þannig lifir hann mér í minni.
Á næstu árunum áttum við einnig harla margt saman að sælda.
Þetta voru hálfgerð útigangsár, við vorum báðir með öllu félausir, en al-
ráðnir í því að stunda nám í háskólanum. Ég veit, að Magnúsi hlaut að
verða þessi róður jafnvel ennþá þyngri en mér, því að sama sumarið, sem
við tókum stúdentspróf kvæntist Magnús fyrri konu sinni, önnu Ólafsdótt-
ur frá Seyðisfirði. Hann varð því að byrja námsbrautina í háskólanum sem
heimilisfaðir. Allt um það mun Magnús hafa stundað námið í norrænu
nokkurn veginn reglulega næstu tvö árin. En jafnframt varð hann vitari-
lega að sæta hverju færi til þess að vinna fyrir sér og fjölskyldu sinni. Og
ég get alveg fullvissað ykkur um það, að það var ekkert áhlaupaverk á
þeim árum. Háskólinn var ungur og snauður og hafði engum styrkjum að
miðla. í uppsiglingu voru féleysis- og kreppuár, og peningar sáralitlir í
höndum almennings, framboð af vinnuafli nóg á öllum sviðum og íhlaupa-
menn, sem bundnir voru við nám meðfram, illa séðir á vinnumarkaðinum
og áttu sér fáa úrkosti. Kjör þau, sem fátækir námsmenn áttu þá við að
búa, og ekki sízt þeir, sem höfðu fyrir fjölskyldum að sjá, voru slík, að
mörg ár eru nú liðin síðan enginn örkumla- eða þurfamaður hefur orð'ið
að búa við slíkt hér á landi, og slík sem ég vona að ekki eigi eftir að verða
hlutskipti nokkurs manns.
Með því að ganga undir hæfnipróf tókst nokkrum mönnum að komast
að því öðru hvoru að verða skrifarar í Alþingi og þóttu þeir mjög á
grænni grein á meðan þing stóð. Magnús varð snemma þingskrifari, senni-
lega veturinn 1923, því að fyrir var hann þar, er ég gerðist þingskrifari
1924, og hélt þeim starfa um 15 ár. Tveir og tveir unnu saman með þeim
hætti, sem þá var á störfum þingritara. Og nú urðum við Magnús aftur
daglegir samverkamenn og vorum það á tveim þrem þingum með nokkru
millibili. Launin voru auðvitað langt frá því að hrökkva fyrir þörfum fjöl-
skyldu, og vildi þar að auki kvarnast úr þeim nokkuð gálauslega hjá okk-
ur báðum. Einhverja íhlaupavinnu við ritstörf kann Magnús að hafa haft
öðrum stundum, en lítið ætla ég, að það hafi gefið í aðra hönd. Ég get