Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 51

FÉLAGSBRÉF
49
brigðum að hún kom ekki út til mín, ég var lengi að dunda við að fara úr
yfirhöfninni, og án þess ég vissi af því hlýt ég að hafa stunið lítið eitt, því
hún spurði innan úr herberginu, hvað væri að mér. Þessu svaraði ég engu.
Ég gekk beint inn í svefnherbergið þangað sem hún stóð og straujaði, en
ég gekk ekki til hennar eins og ég var vanur til að kyssa hana á kinnina,
ég tók strax teppið af rúminu mínu og hengdi jakkann minn á stólbak. Hún
stöðvaði straujárnið og horfði á mig. „Ætlarðu í rúmið?“ spurði hún.
„Já, ég er slappur. Ég hef hita.“
„Jæja.“ Maður getur sagt jæja á margan mÍ9munandi hátt, hún sagði
það hissa, dálítið óttaslegin. En hún sagði ekki, að þá væri það sjálfsagt
inflúenza. Hún hætti heldur ekki verki sínu, straujárnið gekk sinn gang.
„Hefurðu eitthvað á móti því að ég fari í rúmið?“ spurði ég.
„Nei, auðvitað ekki, það finnst mér bara viðkunnanlegt. Þá getur þú legið
og lesið í bókinni þinni meðan ég strauja. Þú hlýtur líka að hafa þörf
fyrir að hvíla þig dálítið.“
Það lá ekki í málblæ hennar að maður legðist ekki í rúmið frá engri at-
vinnu og engum peningum, en áður fyrr mundi hún hafa slökkt á straujárn-
inu og komið til mín. Meðan ég háttaði hugsaði ég um margt ólíkt sam-
tímis. Ég hugsaði um að hún væri ekki falleg lengur. Hún var einkennilega
lausaglopruleg í útliti, hún bar sig illa, hún skaut fram maganum þar sem
hún stóð, barmur hennar var slappur og af sér genginn. Hún var guggin
og óhraustleg í andlitinu og hafði bauga undir augunum. Samtímis hugsaði
eg um einn dag fyrir mörgum árum, þegar vindurinn ruslaði í hári hennar
og sólskinið gneistaði í hári hennar og munnur hennar brosti kyrrlátu brosi
og rödd hennar lék að miklu leyndarmáli og eftirvæntingu. Og nú stóð
hún þarna með hárið bliknað, og það var enginn leikur í rödd hennar framar,
mér sýndist hún flöt og tilbreytingarlaus, eins og þegar straujárni er rennt
yfir léreftsflík. Það var ekkert leyndarmál og engin eftirvænting lengur.
Mér fannst ég beittur bitru ranglæti, og samtímis fann ég að það var mér
að kenna og skammaðist mín og skreið upp í rúmið og lét hana eiga sig.
Og var reiður vegna þess að ég skammaðist mín, og hélt að ég væri veikur,
en henni var sama um sjúkdóm minn af því að ég hafði enga atvinnu og
enga peninga. Og vissi vel að ég var í raun og veru alls ekki veikur, og eg
fór aðeins í rúmið vegna þess að þessi maður hafði virt mig fyrir sér hátt
og lágt og ekki einu sinni rétt mér höndina. Þessi maður sem ég hafði byggt
allar mínar vonir á. Allar þessar hugsanir kviknuðu og glitruðu þá stuttu