Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 48

46
FÉLAGSBRÉF
um við okkur þétt hvort að öðru og lofuðum hvort öðru, að ef allt um
þryti, þá skyldum við deyja svona — þrýst fast hvort að öðru. Þegar við
lágum þannig vorum við ekki hrædd. Við höfðum það örugglega á tilfinn-
ingunni að við myndum aldrei framar skilja, heldur sigla gegnum ár og
eilífðir sem ein manneskja.
En nú er ég ekki lengur svo öruggur. Ég er hræddur um að peningar hafi
vald til að aðskilja tvær manneskjur, jafnvel þó þær þrýsti sér hvor að
annarri í neyð sinni og hvísli hvor að annarri að þær skuli verða saman.
Það eru nú tveir mánuðir síðan ég missti stöðu mína, og á þeim tíma
höfum við oft setið saman og skrifað tölur á pappírsblað. 1 byrjun voru
það ekki svo margar eða stórar tölur, og þær eru heldur ekki enn þá alger-
lega vaxnar okkur yfir höfuðið, þær eru ekki voðalegri en svo að einar
litlar þúsund krónur gætu máð þær út. En við tölum samt sém áður mikið
um tölur, við tölum því eins mikið um þær og við töluðum á sínum tima
um skrifstofuna, Tvær síðustu vikurnar hefur þetta kvalið mig, og þess
vegna hef ég verið úti að leita mér að stöðu allan daginn að heita má.
Ekki vegna þess að það séu svo margar lausar stöður að maður þurfi allan
daginn til að sækja um þær, en það er alltaf betra að ganga sig ærlega
•þreyttan heldur en verða máttlaus í fótunum af að sitja og lilusta eftir
fótataki upp stigann og vera fullur eftirvæntingar, hvort það sé nú stanzað
fyrir framan dyrnar, — eða sitja og bíða eftir að pðsturinn komi með
bréf sem öllu snúi manni í hag. Þetta er engan veginn gersamlega heimsku-
leg von, því að ég hef auðvitað komið víða og talað við allt það fólk,
sem ef til vill gæti útvegað mér vinnu. En sem sagt, í seinni tíð er ég á
gangi mestmegnis til þess að vera á gangi, og til þess að vera ekki alltaf
að tala um peninga, og til þess að geta sagt að ég hafi komið þarna eða
þarna. Ég hef ekki alltaf verið þar sem ég segist hafa verið, það hefur
komið fyrir þó nokkrum sinnum að ég hef staðið utan dyra og ekki
hringt heldur gengið niður stigann aftur. Síðan hef ég eigi að síður sagt
að ég hafi verið þar, og frómt frá sagt má víst nefna það að ljúga. Auðvitað
er ég ekki óvanur að ljúga, í skrifstofunni lugum við allir mörgum sinnum
á dag. En mér vitandi hef ég aldrei fyrr logið að þeirri manneskju sem
stendur mér næst. Á kvöldin í myrkrinu er ég stundum kominn á fremsta
hlunn með að játa það, en mig brestur kjark. Ef ég einhverju sinni vinn
mér inn peninga og get losað mig úr verstu skuldunum, þá mun ég líka fá
hugrekki til að játa þetta, og þá munum við bæði hlæja að öllu saman.