Félagsbréf - 01.12.1959, Side 44

42
FÉLAGSBRÉF
Hinn flokkur ljóðanna er saminn til að minnast helztu hátíðadaga
kirkjunnar og merkustu atburðanna í lífi Jesú Krists. f síðasta ljóði þessa
fagra en þungbúna og jafnframt jákvæða skáldskapar dvelst skáldið með
Jesú í Grasgarðinum:
Ekki hafði hann orðinu sleppt þegar nóttin
fylltist af þrælum og þjófum,
Pétur snerist til varnar
og afhjó eyra með sverði.
„Stál leysir ekki þennan vanda,“ var sagt.
„Slíðra því aftur sverð þitt.“
Gæti ekki faðir minn sent skara
vængjaðra verndarengla?
Þá yrði ekki skert hár á höfði mér,
en óvinirnir mundu tvístrast sporlaust.
Sjá, rás aldanna er einsog dæmisaga
og tekur eld á leið sinni.
í nafni grimmilegrar hátignar hennar
geng ég frjáls gegnum píslir til grafar.
En á þriðja degi upprís ég aftur.
Einsog fljótsprammar eða timburflotar
munu aldirnar fljóta til mín útúr myrkrinu.
Og þá mun ég dæma þær.“
Ég held það geti ekki verið neinum vafa undirorpið að „Sívagó læknir'1
muni verða talinn í flokki mestu viðburða bókmennta og siðfræði mann-
kynsins. Enginn hefði getað samið þetta verk í landi einræðisstjórnar og
andlegrar kúgunar, nema sá, sem býr yfir hugrekki snillingsins. Skáldsaga
hans ber heiðríkt vitni um óbilandi trú á lífið, listina og ódauðleik mann-
legs anda. Megi verndarengill hans vera honum ævinlega nálægur.