Félagsbréf - 01.12.1959, Blaðsíða 49

FÉLAGSBRÉF
47
En þá er spurningin, hvort maður þori samt sem áður að trúa því að
tvær manne’skjur geti staðið hvor annarri svo nærri að peningar hafi ekki
vald til að skilja þær að.
Ég ætla að segja frá deginum í gær því að það er dagur sem ég gleymi
aldrei. Ekki vegna þess að eitthvað sérstakt gerðist. En ég heyrði undaflegt
glerskært hljóð eins og frá agnarlitlum bjöllum. Ég vil halda að sá sem
dettur úr mikilli hæð heyri þetta sama hljóð eða sá sem skyndilega up;)-
götvar að hann er staddur á ísreki, og það er þegar eins metra breilt
brágrænt haf milli hans og næsta jaka. Þér þekkið blágrænt vetrarhafið,
þar sem litlar upptypptar öldur gutla við ís, það hljómar sem litlar bjöll-
ur. I gær sat ég hljóður í stól og heyrði þær hringja einhvers staðar, kannski
langt burtu, kannski inni í mínu eigin blóði.
Það byrjaði með því að maður nokkur virti mig fyrir sér hátt og lágt.
Ég geng enn þá vel til fara, en það er nokkuð sem nefnist heildaráhrif:
Maður verður auðveldlega dálítið síðhærður og órakaður, hendumar kom-
ast í óhirðu og skórnir fara að bera þess merki að maður gangi mikið á
þeim í stigum. Eða það getur verið augnaráðið. Að minnsta kosti hefur í
seinni tið fjöldi manns virt mig fyrir sér hátt og lágt. Það er eitthvað ómanu-
legt við þann sið að virða fyrir sér aðra persónu með því að horfa á hana
hátt og lágt, en fólk veit sjálfsagt ekkert af því. í þá daga þegar ég hafði
stöðu og stjórnaði innkaupum fyrir skrifstofuna, hef ég líklega sjálfur á
sama hátt virt sölumennina fyrir mér hátt og lágt, þegar þeir komu inn
af götunni. En ég hafði nú bundið von mína við þennan mann og einmitt
geymt mér hann þangað til allra síðast af því að á sínum tíma hafði hann
sagt, að ég væri of góður í þá stöðu sem ég hafði, og ég skyldi einhvern
tíma koma til hans. I tvo mánuði hafði ég hugsað um hann daglega, ég
hafði nefnt nafn hans í takt við fótatak mitt þar sem ég þrammaði um
göturnar, og ég hafði ekki hugsað út í að yfirbragð augna minna og handa
var annað en þá. Svo þegar hann reis ekki upp frá skrifborðinu til þess
að rétta mér höndina, heldur aðeins virti mig fyrir sér hátt og lágt, þá
hrundi allt fyrir mér í einni svipan og ég hagaði mér nokkuð heimsku-
lega. Það gildir einu hvað ég sagði, en ég lét virðingu mína lönd og leið
og fékk tár í augun. Maðurinn tók þessu með nærfærni, ég man að
hann hélt um úlnlið mér þegar við gengum saman í átt til dyra. „Misstu nú
ekki kjarkinn,“ sagði hann. En ég hafði nú geymt mér hann þangað til