Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 19

FÉLAGSBRÉF
17
komizt er áður þýddu ljóð að verulegu marki á undan honum, t.d. Stein-
grímur og Matthías. En hann er miklu afkastamestur þeirra allra, dregur
föng sín víðar að og skilar í föðurgarð sinnar eigin tungu ffeiri og meivi
fjársjóðum erlendrar ljóðlistar en nokkur annarr. Samvizkusemi hans og
ábyrgðartilfinning gagnvart þeim skáldum, er hann fjallaði um, var aðdá-
anleg. Hann vann löngum stundum að skáldskap sínum í huganum, var
óþreytandi í því að fága, og breyta verki, sem hann hafði í smíðum. Þetta
gat ásótt hann svo, að nálgaðist þjáningu, þangað til honum hafði auðnazt
að sníða verkinu þann stakk, sem fullnægði kröfum hans. Næmi hans og
skyn var með afbrigðum glöggt á svipmynd kvæðis, byggingu þess, þann
hita tilfinningar, sem í því bjó, blæbrigði máls og kliðs, og fimi hans og
geta engu minni að búa þessari skynjun sinni og innri lifun trúan lisc-
fagran búning.
Sjálfur leit Magnús^á 'þetta starf sitt og íþrótt af mikilli hæversku.
Hann segir í Helgafelli 1942:
„Ég vil nota þetta tækifæri til þess að láta þá skoðun í ljós á þeirri
bókmenntastarfsemi mín sjálfs að snúa erlendum ljóðum á íslenzku, að hún
réttlætist fyrst og fremst af þeirri von, að hún megi bera nokkurn árangur
í ljóð'askáldskap yngri kynslóðar, sem þýðingarnar sjálfar hafa orkað á
eða freistað til að kynna sér frumkvæðin. Fæstum þýðingum mínum huga
ég framhaldslíf með öðrum hætti en að þær mættu verða til þess að beina
ungu skáldunum inn á nýjar brautir um vinnubrögð og viðfangsefni.“
Það dylst engum nú hve Magnús var nærgætur um þetta, — mikill
þorri ungra skálda gekk beinlínis í skóla hjá honum um vinnubrögð og
viðfangsefni, eins og mörg þeirra vottuðu með þakklæti við andlát hans,
og má þar ekki sízt benda á hin trúu og hreinu ummæli Jóns í Vör í
Þjóðviljanum 11. ág. 1955. Margir tóku þar og í sama streng. 1 hinu
skjátlaðist honum gersamlega, að ljóðaþýðingar hans mundu ekki eiga
sér framhaldslíf með öðrum hætti, hafi hann þá í raun og veru trúað því.
Margar þeirra munu lifa í bókmenntum vorum sem sjálfstæð, persónulcg
listaverk, magnaðar meginkynngi íslenzks máls og þó með framandi angan
og blæauðgi.
Geta verður þess, að Magnús Ásgeirsson þýddi einnig allmikið í óbundnu
máli. Hið fyrsta af því tagi, sem eitthvað kveður að mun vera Uppreisn
englanna eftir Anatole France 1927. Síðan komu öðru hvoru slík verk
frá hendi hans: Hva'ö nú ungi maöur? eftir Fallada 1934, Svartfugl eftir